Autonaut op cosmostrade. (deel 7)

Boven op de Loreley kan je een mooie wandeling maken die loopt door de wijngaarden om daarna van de Rijn weg over te gaan in bos. Wat opvalt zijn de zeer steile hellingen waarop zich hier (was ook al het geval in de Moezelstreek) de wijngaarden bevinden. Veel van de boeren hier zijn maar halftijds (zoals vroeger de Kempische keuterboeren), meer bepaald voor & na, bezig met wijnbouw. Verder hebben ze allemaal een “gewone” job om van een fatsoenlijk inkomen verzekerd te zijn.
Op zo’n wandeling wordt de sfeer heel dikwijls bepaald door het gedrag van onze twee Beagles. Ze maken nu al vijf jaar deel uit van ons gezin en zijn door hun geaardheid (enthousiaste jachthonden met het nodige instinct en toch ook zeer communicatief naar humane tweevoeters) onmisbare compagnons tijdens wandelingen.
Het was zeer opvallend dat in de Duitse bossen (en later ook in de Tsjechische) hun jachtinstincten meer dan ooit werden aangesproken. Rustig wandelend, stoten onze hondjes plots op een geurspoor dat ze dan driftig laverend in alle richtingen volgen, desnoods stijl de kant op wanneer we toevallig in een holle weg zijn; niets kan hen stoppen... behalve het einde van de lijn en op zo’n moment snap je (en voel je aan je schouders) waarom alle kynologische publicaties aanraden om Beagles aangelijnd te houden opdat ze niet voorgoed hun neus achterna zouden gaan. Deze wandeling eindigde rond het middaguur in een klein dorpje (Bornich) waar geen levende ziel op straat te bespeuren viel, gelukkig maar want één van onze honden vond dat ze recht had op een verfrissend bad na de inspannende pseudo-jachtpartij, op het centrale dorpsplein had ze nog voldoende energie om in de plaatselijke fontein/pomp (zo’n immense stenen kuip waar constant ijskoud water in loopt) te springen en een paar slagen in het rond te zwemmen. De andere liet zich niet onbetuigd en volgde het goede voorbeeld. Niemand iets gezien, dachten we. Een straatje verder was een kleine kruidenierswinkel maar gezien het middaguur gesloten, dachten we. Maar samen met ons arriveerde een auto aan de parking van de zelfbedieningszaak. Een man stapte uit en ontsloot de winkeldeur. Na kort overleg ging ik binnen op zoek naar een filmpje voor het fototoestel en een paar blikjes frisdrank. Ik vond wat ik zocht, betaalde aan de man die meteen het licht uit deed en samen met mij de winkel verliet en vertrok. Het had een promospotje voor Spar kunnen zijn: waar & wanneer maakt niet uit, ieder wordt steeds op z’n wenken bediend.