Autonaut op cosmostrade. (deel 4)

Vanuit de hoogte had ik dus een schitterend zicht op de Moezelvallei. Het is mooi maar ondertussen al te zeer ontsierd door dorpen & steden die enkel nog bestaan ter meerdere eer en glorie van het toerisme. Deze vallei lijkt zeer sterk, niet op een toeristenval, maar door haar vorm op een toeristenfuik en geen ontkomen aan. En toch: uiteindelijk moet je toch ergens halt houden. In het weinig interessante dorpje Ensch bleek er wel een Wohnmobilhafen te zijn en gezien de beperkte toeristische uitstraling van dit oord, zeer rustig. We parkeerden onze woonmobiel zo dicht mogelijk bij de Moezeloever. Dadelijk ondervonden we dat horizontaliteit aangewezen, maar niet zo eenvoudig te verwezenlijken is. Gelukkig was er weinig volk in de buurt want een eerste maal ben je wel even zoet: vooruit, achteruit, de gele “leveler-blokken” voor de wielen leggen, vooruit, stoppen en de handrem optrekken maar dan laat je de voetrem los en bolt het gevaarte een vijftal centimeter achteruit, voldoende om het broze evenwicht daarnet nog afgelezen op de waterpas, te laten verdwijnen… dus opnieuw: vooruit, achteruit, de blokken wat verder in deze of gene richting verlegd en uiteindelijk blijken we ons evenwicht gevonden te hebben aan de Moezel. Dit moet gevierd met een tasje 100% gemalen arabica koffie ( Bio-Gold-koffie van Oxfam, zie ook: http://www.oww.be/ ), klaargemaakt in een klassieke Bialetti ( http://www.bialetti.com ): dat het vuur blijve branden!