De plicht tot weten.

“Elke dag moet men opnieuw gebruik maken van het natuurrecht miljoenen dingen niet te weten te komen”, schrijft Peter Sloterdijk in z’n “Kritiek van de Cynische Rede”. Wat de schrijver hiermee bedoelt, is in geen geval een vrijgeleide aan Hugo Coveliers om tegen alle democratische & humanistische waarden in te blijven volharden dat extreem-rechts een valabele partner is om een stad of land te besturen. En dit op een dag als vandaag wanneer alle democraten & humanisten de bevrijding herdenken van Auschwitz.

Over gevraagd worden voor het lidmaatschap van een machtspartij.

Enkele dagen geleden kon je in de kranten lezen dat het aantal partijleden snel bergaf gaat.
Allicht is dit niet het begin van het einde, maar de logische evolutie naar kiesverenigingen die niet langer op het gros van de militanten steunt, maar op enkele reklamegoeroe's en mediakenners.
Om in de sfeer te blijven:

U vroeg me, kaderlid
Voor een ledenkaart
Van de verleidelijk-verderfelijke partij
Wat een belediging
Voor de bloemen en de vogels
Van mijn land
De fauna & flora
Uit mijn hart

Chenjerai Hove (vrijvertaald door Mathias Rutger)
Poem of the week:http://zimbabwe.poetryinternational.org/cwolk/view/24800

Iedereen een weblog!

De wereld ons dorp en via internet kom je alles te weten oftewel het informatiecynisme zoals Peter Sloterdijk het noemt in “Kritiek van de cynische rede” en ik citeer:
“...
-Such is life. Voor nieuws staat alles ter beschikking. Wat voorgrond is, wat achtergrond; wat belangrijk is, wat onbelangrijk; wat trend is, wat episode: alles schikt zich in een gelijkvormige reeks waar gelijkvormigheid tevens gelijkwaardigheid en onverschilligheid opwekt.
Waar komt deze ontremde honger naar informatie vandaan, die verslaving, die dwang om dagelijks te leven in het bruisen van informatie en dit ononderbroken bombardement van onze hoofden met waanzinnige hoeveelheden onverschillig-belangrijk, sensationeel-onbelangrijk nieuws te dulden?
...”

Een mening om middernacht.

Middernachtelijk oordeel.

we behoeven onze zorgen om de spoken
om telkens weer witte mensensilhouetten te zien
verdwijnen als middernachtelijke wanen
of anders verspreidt als alledaags geluid
onophoudelijk naar alle hoeken
van jouw brein alleen
hergroeperend onder je kruin
de beelden als getuigen gesponnen in een web.


elke nacht voel ik de angst
gedroomde gedempte voetstappen
belopen nauwelijks hoorbaar de trappen
ononderbroken een foltering voor jou alleen
het gulzig genomen medicijn voor het slapengaan
scheidt mij van de dag
de zachte, bekommerde geliefde naast me valt gelukkig, tevreden in slaap
vergetend dat mijn nachtgeest zich bevindt
buiten zijn land van knettergekke wolken


we behoeven onze zorgen om de angst
te ontdekken, dagelijks vastgezet als een hoeksteen
anderzijds
brieven van doden bereiken zelden mijn hart
en kondigen het kloeke einde aan
van het fundamenteel onzichtbare
wat uitmunt in het majestueuze
gewaarworden vanuit het voelen


elke nacht waak ik ogen dichtgeknepen
telkens weer verschijnen
menselijke gedaanten met donderwolkentronies
de omringende muren en het plafond
ontmoeten elkaar per ongeluk
en voortdurend valt mijn maat
z’n hoofd van z’n romp
en ik maar panisch janken en jammeren
mijn volgend leven een last in z’n dromen
rare ruimtes dobberen in het donker
geven gewicht aan mijn gekende smaak

we behoeven onze zorgen om te sterven
en zo het aanzicht van de wereld
niet aanvaarden tot op vandaag
anderzijds
onze voorouders met hun voortdurend vragen
over het miserabele alles omvattende noodlot
de dood van de ene omsluit ieders levensloop
een droom omsluit iedere manier van sterven

elke nacht droom ik om twee uur ’s nachts
de draaiende maan wikkelt me zo vast
in haar enorme tong tot ik niet meer kan
ik zag het gezicht van de slang menselijke tronies
het gave lijf van de geit
het spoor van de kruipende spin
in niets daarvan een spoor van vrolijkheid!
en ik weet dit alles gedroomd
tot zachte, bedachtzame handen
me onttrekken aan de nacht

Zhai Yongming
(vertaald uit het Engels door Mathias Rutger)

GLOED

Gloed is een theaterbewerking van de gelijknamige roman van de Hongaarse schrijver Sándor Márai (1900-1989), geregisseerd door Lucas Vandervost en gespeeld door Mieke De Groote, Bob De Moor, Wim Van der Grijn en Tania Van der Sanden.
Een ode aan de vriendschap:
Henrik en Konrád leerden elkaar kennen toen ze tien jaar oud waren. Sindsdien waren ze onafscheidelijk. Tot Konrád op een dag wegging. Eenenveertig jaar later ontmoeten ze elkaar opnieuw. Ondanks verschillende passies, ondanks ontrouw en verraad, ondanks jaren van pijn en eenzaamheid, blijkt datgene wat hen bindt nog steeds sterker dan datgene wat hen ooit scheidde. En alles komt altijd terug.

Zaterdag 15/01/05 zag ik deze voorstelling in het CC van Mortsel.
Een visueel sterke openingsscène deed het beste verhopen. Een duidelijk afgebakend vierkant waarin het hoofdpersonage (Bob De Moor) in z’n schamele naaktheid wordt gewassen: de mens herleidt tot de essentie van z’n bestaan, een oerbeeld als het ware. Maar spijtig genoeg eindigt met deze scène ook het theatrale aan dit stuk. Vanaf dan wordt het verteltheater en gebeurt er niets meer visueels wat theater onderscheidt van literatuur of voordragen. Er volgt een sterke monoloog van Bob De Moor die sporadisch onderbroken wordt, maar theatraal valt er niets te beleven. Van een echte theaterbewerking kun je niet spreken: spijtig want de tekst is zeer mooi: het boek is dus eens te meer beter dan...

Wandelen in de grote stad.

Een paar dagen geleden een wandeling gemaakt door de Brusselse Matongéwijk: een hemelsbreed verschil met de Antwerpse Seefhoekwijk. In de Brusselse wijk heb je een gezonde vermenging van alloch- en autochtone winkeltjes en vertegenwoordigers van de grote West-Europese ketens. Een schril kontrast met de Antwerpse wijk, waar je enkel allochtone winkeltjes vindt en je in de zijstraatjes de kansarmoede van de muren straalt. In Brussel loop je door een multiculturele wijk, in Antwerpen de “Bronx”... Maakt de lokale mentaliteit het verschil?
Op de site van de Brusselse toeristische dienst vind je onder de naam "Broodje Brussel" een aantal wandelingen die telkens een ander deel/aspect van de stad belichten. Ook de Antwerpse noordwijk spant zich in voor een beter imago: meer info via de stedelijke website.

Fout signaal: Louis Major krijgt nog maar eens gelijk!

Zwangerschapsverlof van 15 weken? Flauwekul want de socialistische minister Freya Van den Bossche heeft genoeg aan 9 weken... Een fout signaal, dunkt me, nu het huidig systeem van sociale zekerheid ter discussie staat. Levenskwaliteit, onthaasting, nooit van gehoord... Van een uitgesproken liberaal als Patricia Ceyssens had je zo iets kunnen verwachten: net bevallen zou die al dadelijk achter haar computer kruipen om het land verder te besturen en duidelijk te maken dat kinderen niet hinderen als je carrière wil maken. Van een socialiste zou je integendeel kunnen verwachten dat ze minstens een signaal geeft dat de sociale verworvenheden dienen gerespecteerd te worden, zonder dat je carrière in het gedrang hoeft te komen. Het is haar vrije keuze, maar het merendeel van haar achterban heeft als loontrekkende niet die vrije keuze, want hun bazen zullen het voorbeeld van deze telg van de socialistische voorhoede wel aangrijpen om te beknibbelen. Haar keuze, al dan niet bewust, past perfect in de individualistische tijdsgeest, maar socialisme staat toch voor solidariteit en daarmee samenhangend levenskwaliteit? Neen, eerder geeft ze de voormalige socialistische vakbondsleider Louis Major gelijk: “Wijven moeten niet zoveel complimenten maken”.

loyauteit

...De snel vervliegende keuzen van het electoraat zijn volgens Marijnissen (Nederlandse SP) bij uitstek voorbeelden van de hedendaagse zapcultuur. ,,Zappen wil zeggen: geen loyaliteit. Dat is hetzelfde als met jobhoppen. Mensen zijn heel egocentrisch geworden de afgelopen twintig jaar. Zonder offers geen solidariteit. Een offer breng je in het besef dat je pas over lange tijd zelf degene kunt zijn die iets nodig heeft. Die notie is verdrongen door de hedonistische cultuur.’’...
ofte gelezen in TROUW (4/01/05) wat ik zelf aanvoel.