Autonaut op cosmostrade. (deel 6)

We volgen de Moezel tot in Koblenz waar hij samenvloeit met de Rijn. Vanaf daar rijden we stroomopwaarts langs de Rijn (op de rechteroever). Qua landschap is de Rijn even idyllisch als de moezel, alleen wat groter en imposanter. Wat opvalt (en later bevestigd wordt door mijn toeristische Duitsland-bijbel: “GERMANY” in de reeks “Rough Guides” - http://www.roughguides.com/ - Deze reeks is mijns inziens onovertrefbaar: degelijke info gecombineerd met de nodige relativerende humor): er zijn geen bruggen over de Rijn tussen Koblenz en Mainz, wel veerponten. In Sankt Goarshausen vonden we het tijd om een camping op te zoeken en verlieten de Rijnoever om links af de wegwijzers te volgen die ons bovenop de Loreley-rots zouden brengen waar tevens een camping was. Het uitzicht vanaf van daar uit was ontzettend mooi: diep onder ons stroomde de Rijn en zagen we de schepen met duidelijk zichtbare moeite (allicht wordt op dit punt zeer veel stuurmanskunst gevraagd van de schippers) de bochten aansnijden. Beeld je dan daarbij nog in dat op de smalle oevers niet alleen autoverkeer was, maar ook een drukke spoorlijn en je krijgt een prentje dat iedere oudere jongen de link laat leggen met die onbereikbare “Märklin-landschappen” uit hun jeugd. Meisjes daarentegen neuriëren op zo’n moment “...Ich weiß nicht was soll es bedeuten, Daß ich so traurig bin ...” en komen langzaam tot literaire associaties & inzichten:

Aus der Heimkehr

Gedicht II
(http://www.daf.phil-fak.uni-duesseldorf.de/medienseminar/ss2000/loreley/heine3.htm)
Ich weiß nicht was soll es bedeuten,

Daß ich so traurig bin;

Ein Märchen aus alten Zeiten,

Das kommt mir nicht aus dem Sinn.

Die Luft ist kühl und es dunkelt,

Und ruhig fließt der Rhein;

Der Gipfel des Berges funkelt

Im Abendsonnenschein.

Die schönste Jungfrau sitzet

Dort oben wunderbar;

Ihr goldnes Geschmeide blitzet,

Sie kämmt ihr goldenes Haar.

Sie kämmt es mit goldenem Kamme

Und singt ein Lied dabei;

Das hat eine wundersame,

Gewaltige Melodei.

Den Schiffer im kleinen Schiffe

Ergreift es mit wildem Weh;

Er schaut nicht die Felsenriffe,

Er schaut nur hinauf in die Höh.

Ich glaube, die Wellen verschlingen

Am Ende Schiffer und Kahn;

Und das hat mit ihrem Singen

Die Lore-Ley getan.
Heinrich Heine