Autonaut op cosmostrade. (deel 2)

Met de woonmobiel reizen, betekent dat je niet voor dag en dauw de baan op moet. Je kan gewoon uitslapen en dan rustig vertrekken in de wetenschap dat waar en wanneer je maar wil, je kan stoppen om te picknicken, de krant te lezen, siësta te houden of zelfs gewoon zelfs een dag of langer halt te houden. Want uiteindelijk rijd je rond in een paar vierkante meter die net zoveel comfort biedt als thuis. Deze vakantie stond dus niet in het teken van een te bereiken doel, wel belangrijkwas: “het onderweg zijn”. Misschien is dit wel de zin die ieder van ons aan z’n leven moet geven: onderweg zijn en zoveel mogelijk ervaren, uiteindelijk is het doel dat je bereikt, tenzij je religieus bent, niet iets om naar uit te kijken, dan liever wat langer onderweg...
Met dit inzicht en gevoel waren we dus op weg naar de Moezelstreek. Wist ik veel dat mijn bespiegelingen een paar dagen later een referentiepunt kregen in de Sueddeutsche, in een artikel ( http://www.sueddeutsche.de/kultur/artikel/704/57647/ ) over de reis die Julio Cortázar en z’n vrouw Carol Dunlop in 1982 maakten van Parijs naar Marseille en daar een boek over schreven met als titel: “Autonauten langs de cosmostrade” waarin ze het verhaal brengen van hun reis over de autostrade naar de zon, meer bepaald hun tocht via alle parkings langs dit traject, waar ze telkens stopten en om de andere parking zelfs overnachtten. Dit boek staat vanaf nu op mijn verlanglijstje. Merkwaardig aan die reis en het boek is dat Carol Dunlop kort nadien gestorven is en Julio Cortázar het boek in z’n eentje heeft moeten afronden om na 15 maanden eveneens te sterven.