Niet voor de eigen parochie alleen (dixit DE MORGEN)

Steve Stevaert heeft een nieuw boek uit en De Morgen schrijft hierover o.a. het volgende, ik citeer:
“Hoe je het ook bekijkt, of je het boek goed vindt of slecht, diepzinnig of banaal, moedig of vooral mediagericht, Ander geloof is een historisch boek. Het is namelijk ongezien dat een voorzitter van de socialistische partij een boek schrijft over geloof en godsdienst( en). Neem alle boeken van topsocialisten van de laatste twintig jaar die er een beetje toe doen, godsdienst komt er niet of nauwelijks in ter sprake.
In Zwart op wit (1995) legt Louis Tobback bijvoorbeeld uit dat godsdienst en kerken - ook de ‘vrijzinnige kerk’ - niet relevant zijn voor zijn eigen politieke actie: “Ik ben een agnost. Ieder religieus gevoel is mij vreemd.” Daarom dat katholieken of christenen ook welkom zijn bij de SP, later SP.A: omdat godsdienst geen punt is.
Die principiële onverenigbaarheid van het socialistische gedachtegoed en het gedrag van de mandatarissen ging heel ver, tot het pijnlijke toe.
Toen PS-voorzitter Guy Spitaels zijn dochter verloor, had hij eigenlijk graag een kerkelijke dienst gehad, omdat christelijke uitvaartliederen als de profundis hem zo veel troost bezorgden.
Maar hij deed het niet, omdat dit ‘niet hoorde’ voor de eerste socialist van Wallonië. Minder schrijnend, maar even hard was de reactie van veel Vlaamse socialisten...” einde citaat.

De reacties van andere politici zijn van een bedroevend niveau, niemand die ook maar iets positiefs wil zeggen, laat staan dat ze dit boek als aanleiding zien om het maatschappelijk probleem (filosofische & religieuze verdraagzaamheid) dat aangekaart wordt, mee invulling te geven, neen liever puberaal staan giechelen voor de camera en de politiek, zichzelf inbegrepen, belachelijk makend.

Neen, dan liever een verhaal uit de persoonlijke leefwereld.
Mijn zoon, vrijmoedig vrijzinnig & socialistisch opgevoed, heeft tijdens één van z’n vele reizen ergens in een kerkje in Frankrijk de ingeving gekregen om voor z’n grootvader (die gelovig is) een kaars te branden/offeren.
Dit gebaar (dat hij nu regelmatig herhaalt als hij onderweg is) had voor hem geen religieuze betekenis, wel een grote symbolische. De symboolwaarde voor hem zat in het feit dat hij z’n grootvader erkende en respect betoonde op een manier die opa positief zou raken.
Op geen enkel moment had m’n zoon ook maar enig gevoel van inconsequent handelen.
Hij handelde m.i. vanuit een positieve pluralistische visie op religie en verbondenheid... een houding die nog weinig mensen siert, want hoeveel vrijzinnigen weigeren nog steeds om een Christelijke begrafenis bij te wonen en hoeveel Christenen vinden het vandaag nog steeds de moeite niet om deel te nemen aan een vrijzinnige crematieplechtigheid?