25.2.05

Freya praat niet met stakers! Of toch?

Haar manier van omgaan met verworven sociale rechten (zwangerschapsverlof is overbodig...) gaf al aan in welke hoek je Freya Van Den Bossche moet situeren. Nu de non-profitsector staakt om z’n eisen kracht bij te zetten, roept Freya als de eerste de beste 19de eeuwse kapitalist dat er met stakers niet gepraat wordt. Ondertussen heeft iemand haar er aan herinnerd dat ze eigenlijk minister is namens de socialisten en komt ze schoorvoetend terug op haar statement dat er niet gepraat wordt zolang er gestaakt wordt. Opgegroeid als kind binnen de socialistische beweging zie ik het prentje duidelijk voor me. Wij, de proletenkinderen gingen naar de gemeenteschool (onder de voogdij van een socialistische schepen) en in het weekend naar de socialistische jeugdbeweging (zelfs in de jaren zestig vrij marginaal, ook qua aantallen...). de kinderen van de mandatarissen kwamen we zelden tegen op onze weg. Zij zaten niet op de gemeentescholen, neen, zij genoten van het betere onderwijs in de koninklijke athenea & lycea en naar hun weekendbezigheden kunnen we enkel raden, maar in de proletarische jeugdbeweging waren ze niet te bekennen.
Zo moet ook Freya, als dochter van een prominent mandataris, opgevoed zijn, ver weg van het proletendom waar papa z’n carrière aan te danken had/heeft. Een probleemloze middleclass-opvoeding waardoor Freya zich nu manifesteert als een neoliberaal die moeite heeft met een socialistische verworvenheid als het stakingsrecht. Ik ben dan ook nieuwsgierig naar de tekst die ze in het februarinummer van SAMENLEVING & POLITIEK gepubliceerd heeft: “De markt moet je omkaderen” en die te lezen is op de site: http://www.sampol.be/

19.2.05

tien jaar geleden werd veearts Van Noppen vermoord

februari '95

aan Werner:

Verdomme, het is niet waar...
Het eerste wat wij dachten
Afgrijzen maakt je verstand ondoordringbaar
Het niet geloven moet de schok verzachten.

Pijn, verdriet en machteloos medeleven
Maar langzaam groeit opstandigheid
Want een mensenleven werd zinloos prijsgegeven
Door een daad van criminele beestachtigheid.

Niet wraak maar eerlijkheid zal ons leiden
Jou te steunen in je drang naar rechtvaardigheid
- Waarin ook jouw vader zich onderscheidde -
Jou te steunen door verbondenheid.

Mattias Rutger.

17.2.05

Niet voor de eigen parochie alleen (dixit DE MORGEN)

Steve Stevaert heeft een nieuw boek uit en De Morgen schrijft hierover o.a. het volgende, ik citeer:
“Hoe je het ook bekijkt, of je het boek goed vindt of slecht, diepzinnig of banaal, moedig of vooral mediagericht, Ander geloof is een historisch boek. Het is namelijk ongezien dat een voorzitter van de socialistische partij een boek schrijft over geloof en godsdienst( en). Neem alle boeken van topsocialisten van de laatste twintig jaar die er een beetje toe doen, godsdienst komt er niet of nauwelijks in ter sprake.
In Zwart op wit (1995) legt Louis Tobback bijvoorbeeld uit dat godsdienst en kerken - ook de ‘vrijzinnige kerk’ - niet relevant zijn voor zijn eigen politieke actie: “Ik ben een agnost. Ieder religieus gevoel is mij vreemd.” Daarom dat katholieken of christenen ook welkom zijn bij de SP, later SP.A: omdat godsdienst geen punt is.
Die principiële onverenigbaarheid van het socialistische gedachtegoed en het gedrag van de mandatarissen ging heel ver, tot het pijnlijke toe.
Toen PS-voorzitter Guy Spitaels zijn dochter verloor, had hij eigenlijk graag een kerkelijke dienst gehad, omdat christelijke uitvaartliederen als de profundis hem zo veel troost bezorgden.
Maar hij deed het niet, omdat dit ‘niet hoorde’ voor de eerste socialist van Wallonië. Minder schrijnend, maar even hard was de reactie van veel Vlaamse socialisten...” einde citaat.

De reacties van andere politici zijn van een bedroevend niveau, niemand die ook maar iets positiefs wil zeggen, laat staan dat ze dit boek als aanleiding zien om het maatschappelijk probleem (filosofische & religieuze verdraagzaamheid) dat aangekaart wordt, mee invulling te geven, neen liever puberaal staan giechelen voor de camera en de politiek, zichzelf inbegrepen, belachelijk makend.

Neen, dan liever een verhaal uit de persoonlijke leefwereld.
Mijn zoon, vrijmoedig vrijzinnig & socialistisch opgevoed, heeft tijdens één van z’n vele reizen ergens in een kerkje in Frankrijk de ingeving gekregen om voor z’n grootvader (die gelovig is) een kaars te branden/offeren.
Dit gebaar (dat hij nu regelmatig herhaalt als hij onderweg is) had voor hem geen religieuze betekenis, wel een grote symbolische. De symboolwaarde voor hem zat in het feit dat hij z’n grootvader erkende en respect betoonde op een manier die opa positief zou raken.
Op geen enkel moment had m’n zoon ook maar enig gevoel van inconsequent handelen.
Hij handelde m.i. vanuit een positieve pluralistische visie op religie en verbondenheid... een houding die nog weinig mensen siert, want hoeveel vrijzinnigen weigeren nog steeds om een Christelijke begrafenis bij te wonen en hoeveel Christenen vinden het vandaag nog steeds de moeite niet om deel te nemen aan een vrijzinnige crematieplechtigheid?

14.2.05

articuleren is saai

Een oude herinnering, vandaag even actueel: ach ja, waarom niet?
En hoe heet die nieuwe collega?
Valentijn!
Ah ...
En welke vakken komt hij hier geven?
Geen idee, technologische opvoeding misschien?
Ah...
Tijdens de koffiepauze, twee lesuren later, bleek de nieuwe collega Frans te heten en was hij voortaan die van latijn en niet van T.O.

13.2.05

De oude vormen & gedachten sterven uit...

Ontloken in de kinderjaren
Van toen wij valkskens, deelden alle leut
In blauwe kiel marcheerden in dichte scharen
Toen reeds groeide, die eerste scheut.

Ontloken ook, werden plicht en vriendschap
Bij de meer en meer voortschrijdende jeugd
’t werd als ’t ware een levensgezel bij elke stap
Elkander aanvoelen was voorwaar een echte vreugd

Ontloken en opnieuw, is die hoop en verlangen
Groeiend naar socialisme en een waardig bestaan
’t leeft nu voort en woekerd doorheen alle rangen
’t blijft kiemen om, eeuwig verder te gaan.

A.v.S.

Ondertussen is het al een paar weken geleden dat Fons gestorven is en ik deelnam aan de uitvaartplechtigheid in het crematorium. Maar de tekst op het doodsprentje blijft me in gedachten. Telkens weer herinner ik me, de als buitenstaanders allicht als karamellen verzen beschouwd, het gedicht door Fons zelf geschreven. Fons werd geboren in de jaren twintig van de vorige eeuw. Hij groeide op in een groot gezin in één van de meest proletarische wijken van Hoboken en was zo voorbestemd om op 14-jarige leeftijd het fabriek in te trekken. Socialisme was hem dus met de paplepel ingegeven. Het werd, zoals voor velen in die situatie, een manier van denken, van leven. Een levensvisie die werd doorgegeven aan z’n kinderen en aan anderen. Het sociale weefsel (vandaag spreken sociologen e.a. over de oude zuilen) zorgde ervoor dat iedereen in die geest werd opgevoed.
Als kind van deze zuil gaat het mij dan bij de uitvaart minder om de poëtische kwaliteiten van Fons’ ontboezeming, dan wel over de inhoud: de hele wereld aan vormen & gedachten die er uit spreekt. Een wereld die langzaam maar zeker uitsterft op de tonen van “De Internationale”, in de speciale begrafenisversie...

10.2.05

Stoofvlees

Hugo Camps vindt het in de Morgen van 10/02/05 nodig om het Limburgs kamerlid Swennen eens lekker af te zeiken omwille van z’n voorstel om duurzame relaties na bv. 15 jaar te belonen met een financiële bonus.
Voor de heer Camps is het haast een inbreuk, niet alleen op de goede smaak, maar evenzeer tegen fundamentele mensenrechten.
Want de premie van 250 € volstaat amper voor een schotel stoofvlees, een aalmoes dat hoppescheuten, als symbolen van Vlaamse culinaire rijkdom, onbereikbaar maken...
Weg dus met dergelijke aalmoezen?
Trouwpremie: hemeltergend want nauwelijks voldoende om 1 designstoel aan te schaffen...
Geboortepremie: dekt amper de kosten voor suikerbonen, zonder amandelnoten wel te verstaan...
Kindergeld: merkkleding kopen voor je spruiten? Vergeet het!
Studiebeurzen, syndicale premies, ... hoelang moet het lijstje worden?
Maar dan kijk ik even na wat een samenwonende werkloze maandelijks als uitkering krijgt: 381,68 €. Weinig verbeelding is nodig om te weten dat iemand in die situatie heel blij zou zijn met zo’n extraatje( 65% bovenop het vervangingsinkomen) en niet zou treuren dat het hoppescheutenseizoen net voorbij is... er zijn essentiëler dingen in het leven of kan de heer Camps deze mensen met goede argumenten overtuigen van het tegendeel?
En dat is de kritiek die je kan hebben op het Valentijnsvoorstel van Swennen: i.p.v. goedkope media-aandacht te zoeken, zou hij beter z’n energie steken in het behoud, de verbetering en het verfijnen van ons sociaal zekerheidsstelsel. Dan speel je tenminste de bal en niet de man... of zijn coach!
En als het een eerlijk voorstel zou zijn, kan en moet je je zelfs afvragen of zo’n idee niet voortkomt uit een conservatieve reflex: want na het pleidooi voor volle kerken is de hang naar restauratie van de levenslange huwelijkstrouw een kleine stap...

9.2.05

La Meglia Gioventu: nu op Canvas!

La Meglia Gioventu is een prachtige film: een tweedelig verhaal dat voor mij een stroom van associaties op gang bracht na het (bijna, want 6 uren) in één adem bekijken van deze film. Associaties die aangeven dat het meer dan een Italiaans tijdsbeeld schetst, het gaat m.i. over de Europese tijdsgeest van de 2de helft van vorige eeuw: vele feiten uit de film vind je binnen hetzelfde tijdskader terug ergens anders op dit continent.
Zo herinner ik me begin jaren 70 de discussie (vandaag noemen we dit een hype) over de antipsychiatrie, een discussie gestart door de antipsychiaters Cooper & Laing en zeer mooi in beeld gebracht door Kenneth Loach in de film “Family life”. Het verschil in reactie op het “revolutionair elan” door de arbeider en de arbeiderskinderen en de middle- en upperclass kinderen. Deze laatsten zouden met het nodige paternalisme de gewone man manu militari dwingen tot geluk... met voor Italië en Duitsland de Rode Brigades/RAF als desastreus gevolg. Waar zaten dat soort Belgische revolutionairen, vraag ik me nu af. Maar de ideologische rechtlijnigheid van toenmalige vrienden, deed ook hen, niet onderduiken in de illegaliteit, maar wel uit het zicht verdwijnen. Contacten beperkten zich tot om de zoveel jaar eens langs te komen met het verhaal van de nakende overwinning, ondertussen kilo’s verplichte lectuur achterlatend.
Het echte herstel van die vriendschappen gebeurde jaren later, toevallig. Ik was te moe om een kwartier te stappen naar het huis van mijn moeder en nam dan maar de tram waar de wattman een oude vriend bleek die de revolutie nog genegen was.
Maar er zat al sleet op z’n revolutionaire waarheid, wat maakte dat onze vriendschap terug een kans kreeg en tot op heden heeft stand gehouden. De revolutie van de grote waarheid heeft hij niet lang daarna definitief opgegeven. Niet zonder de nodige afkickverschijnselen: zo herinner ik me duidelijk z’n ontreddering tijdens “Tien Amien”.
Jaren later kregen ook de Rode Brigades een anekdotische plaats in mijn geheugen. Tijdens een Europees onderwijsproject bezocht ik regelmatig Bologna waar ik moest samenwerken met een Italiaanse collega: een generatiegenote die zich ooit nuttig had gemaakt om zich over een gevangen Rode Brigadist te ontfermen: zij bezocht de man regelmatig in de gevangenis al waar tijdelijk iets moois groeide maar nooit de volle bloei bereikte... slechts de wereldvreemdheid was haar deel gebleven.
Tijdens de film herinnerde ik me ook zeer duidelijk waar en met wie ik was tijdens de de finale van de wereldbeker voetbal die in deze film als auditieve achtergrond figureert. Het was een hete zondagmiddag, tijdens de jaarlijkse familie-BBQ, met op de achtergrond diezelfde wereldbeker: Italië tegen Duitsland. Voor mijn moeder was het vooral belangrijk dat die vermaledijde Pruisen op hun donder zouden krijgen... een ander tijdsgewricht een ander verhaal te verwerken!
Deze film is een aanrader voor elke generatie en ken je iemand die het merendeel van z’n jeugd gesleten heeft in de behandelde periode, hou je dan klaar want je kan ervan op aan dat de associatieve verhalen niet lang op zich zullen laten wachten.

5.2.05

Een laatste keer gekeken!

Terzake” het duidingsprogramma hoeft voor mij niet meer. Ik had al langer twijfels over de journalistieke eerlijkheid van de presentatoren. Maar vrijdag 4/02/05 maakte S. Bracke het weer eens al te bont.
De heer Bracke stelde zich in het interview met de vakbondssecretaris van het ABVV op als een echte inquisiteur. Elke vraag (beginnend met de geijkte formule: stel dat... waarop enkel politieke zwaargewichten niet antwoorden of zich dat toch kunnen permitteren!) ging er van uit dat er gefraudeerd was met overheidsgeld tot het tegendeel bewezen is. Eigenlijk kwam het er op neer dat de heer Bracke gewoon de platitudes en vooroordelen van het Vlaams Bedrog debiteerde weliswaar gevolgd door een vraagteken.
Maar er moest en zou door de kijker getwijfeld moeten worden aan de antwoorden van de vakbondsman, enige ruimte om achteraf zelf conclusies te trekken was er niet. Zijn het niet diezelfde journalisten die vinden dat je VB-verkozenen niet te hard moeten aanpakken want anders duw je ze in de rol van underdog?
Welnu voor mij zit sinds vrijdagavond de vakbond in die positie en kan ze op mijn onvoorwaardelijke sympathie rekenen.
“Terzake” is voor mij niet langer een goede bron van achtergrond informatie.
Erger nog, dit soort interviews begint school te maken: de dag voordien, donderdag, werd de vakbondsvertegenwoordiger van het ACV i.v.m. de witte woede op vergelijkbare manier aangepakt door de jongere collega van de heer Bracke, Tim Pauwels, met als resultaat dat mensen (in mijn omgeving) uit de verzorgingssector na enige twijfel over de motieven om te staken er nu resoluut voor willen gaan...bedankt Tim!

3.2.05

dégoutant

Hoe Margriet Hermans er momenteel in slaagt om media-aandacht te krijgen, is noch min noch meer zum kotzen! Het is namelijk mevrouw Hermans gelukt om als BV haar facelift te laten sponsoren door een weekblad.
En dan maar als liberaal drammen dat de gezondheidszorg te duur is en moet geprivatiseerd worden: sorry voor wie, ook noodzakelijke ingrepen, dan niet kan betalen, die moet maar een sponsor zoeken... of zoals die Franse prinses uit de tijd voor de Franse Revolutie zei, toen ze het volk op straat zag demonstreren dat ze geen brood hadden: "Dan moeten de mensen maar gebakjes eten".
Elke dag vind ik fratsen als deze verklaard in Peter Sloterdijks "Kritiek van de Cynische Rede". Hij schrijft:"De morele paradox van het kapitalisme is de eigenaardige duldbaarheid van het 'onduldbare', het comfort te midden van de verwoesting en het luxeleventje te midden van de permanente catastrofe."