De oude vormen & gedachten sterven uit...

Ontloken in de kinderjaren
Van toen wij valkskens, deelden alle leut
In blauwe kiel marcheerden in dichte scharen
Toen reeds groeide, die eerste scheut.

Ontloken ook, werden plicht en vriendschap
Bij de meer en meer voortschrijdende jeugd
’t werd als ’t ware een levensgezel bij elke stap
Elkander aanvoelen was voorwaar een echte vreugd

Ontloken en opnieuw, is die hoop en verlangen
Groeiend naar socialisme en een waardig bestaan
’t leeft nu voort en woekerd doorheen alle rangen
’t blijft kiemen om, eeuwig verder te gaan.

A.v.S.

Ondertussen is het al een paar weken geleden dat Fons gestorven is en ik deelnam aan de uitvaartplechtigheid in het crematorium. Maar de tekst op het doodsprentje blijft me in gedachten. Telkens weer herinner ik me, de als buitenstaanders allicht als karamellen verzen beschouwd, het gedicht door Fons zelf geschreven. Fons werd geboren in de jaren twintig van de vorige eeuw. Hij groeide op in een groot gezin in één van de meest proletarische wijken van Hoboken en was zo voorbestemd om op 14-jarige leeftijd het fabriek in te trekken. Socialisme was hem dus met de paplepel ingegeven. Het werd, zoals voor velen in die situatie, een manier van denken, van leven. Een levensvisie die werd doorgegeven aan z’n kinderen en aan anderen. Het sociale weefsel (vandaag spreken sociologen e.a. over de oude zuilen) zorgde ervoor dat iedereen in die geest werd opgevoed.
Als kind van deze zuil gaat het mij dan bij de uitvaart minder om de poëtische kwaliteiten van Fons’ ontboezeming, dan wel over de inhoud: de hele wereld aan vormen & gedachten die er uit spreekt. Een wereld die langzaam maar zeker uitsterft op de tonen van “De Internationale”, in de speciale begrafenisversie...