Feesten in de donkerste periode van het jaar.

Familie zoekt familie
Kalkoen zoekt kerststronk
Wijn zoekt koffie
Likeur zoekt toffee

Diogenes zoekt de mens in zijn familie
De kleine kring die hem dierbaar is
En verder verklaart hij zich solidair
Solidair met alle feestdaglozen

Eenvoud siert de intensiteit
Van de donkere dagen
Herauten van een nieuwe lente.

En wat in 2006 ?

Want wij willen de nuance nog steeds
Niet de kleur alleen maar de nuance!
O! alleen de nuance paart
De droom aan de droom (R. Desnos)

Foto: Tom Hunter: “Women reading a possession order”

Ieder voor zich en het Net voor ons allen?

...
Gezien de vaart waarmee de techniek zich ontwikkelt zal eenieder namelijk zeer binnenkort zijn eigen criteria kunnen volgen en naar eigen keuze het informatiemenu op het net samenstellen. Men zal vrij van het ene op het andere onderwerp overgaan, er zullen, in de videosfeer, geen opgelegde montage en geen opgelegd script meer zijn. De wereld zal zijn geprivatiseerd, de numerieke mens zal over de programma’s heersen: hij zal zien wat hij wil, met wat hij ziet zal hij doen wat hij wil. En voorts zal, gezien de vaart waarmee de intelligentie zich ontwikkelt, de mediakritiek het gezong verstand de status ontnemen van wat het best onder de mensen is verdeeld: aangezien geen enkele gebeurtenis van verdenking is gevrijwaard, zal geen enkel onverwacht nieuws iemand nog storen. De ongelovige reiziger door cyberspace, te mediadeskundig om zich in de boot te laten nemen, te helderziend om zijn ogen te geloven, zal alleen die feiten erkennen die bij zijn geloof passen. De werkelijkheidsgegevens zullen niet meer doordringen tot het denken, en wanneer in het ongrijpbare universum van beeld en elektronische tekst alle wegen mogelijk zullen zijn en alle meningen toegestaan, zullen alle ideeën voortvloeien uit onweerlegbare premissen. Eenieder zal zijn gril of zijn hobby hebben, de individuen zullen groepen berijders van stokpaardjes gaan vormen, en, schitterende mediasociologische paradox, in het tijdperk van de wereldwijde communicatie zal het vlechtwerk van hermetisch gesloten logica’s in de plaats komen van de dialoog tussen de mensen.
... (uit “ Een stem van de overkant” van Alain Finkielkraut)

Spelregels

In de democratie laat men beslissingen afhangen van openbaar overleg en discussie, uitgaande van stilzwijgende, impliciete verwijzingen, gemeenschappelijke plaatsen, gemeenschappelijke herinneringen, een gemeenschappelijke toekomst, de gehechtheid aan eenzelfde verleden. (Hannah Arendt)

... En zie, een jonge Belgische pleegt, onder invloed van haar bekering tot de islam, een zelfmoordaanslag in Irak. Ze is blank, Belgisch en zo autochtoon als maar kan. Islam heeft inderdaad niets met ras te maken, het is een geloof. Natuurlijk kan het meer dan miljard aanhangers van die godsdienst, bruin en zwart, blank en geel, niet met terreur geassocieerd worden. Maar evenmin kun je ontkennen dat in sommige islamitische kringen in onze landen geweld en haat tegen onze waarden verkondigd wordt. Het Centrum voor gelijke kansen en voor racismebestrijding heeft sereen gereageerd door geen klacht wegens racisme te willen indienen. Als aanvallen tegen godsdiensten racisme worden, dan is inderdaad het hek van de dam... (gelezen in De Standaard van 9/12/05) Meer: www.standaard.be/Artikel/Detail.aspx?artikelId=GPNLC77I

de tijd van de eindejaarsvraagjes komt er aan!

In een tekst van de Sloveense filosoof, Zizek, vond ik de volgende vraag:" Waarom zijn de heersende ideeën niet die van de heersers?"
Een goede vraag volgens mij voor alle SP.a-ministers - ongeacht tot welke generatie met bijbehorend pact zij behoren - die een oppositiekuur met afschuw tegemoet zien... en dus bij ieder van hen onder de kerstboom hoort.

Senateur Wilmots, waar wacht je op?

Terwijl onze ex-voetbalheld, Marc Wilmots, niet weet wat te doen als politiek mandataris en liever z'n ontslag zou aanbieden, moest dit niet leiden tot tussentijdse verkiezingen... neemt een andere ex-voetbalheld ( anders in alle, kwalitieve, betekenissen) Diego Maradonna het voortouw in het Argentijnse verzet tegen de kwalijke gevolgen van het neo-liberale globalisme dat de wereld wordt opgedrongen door o.a. Bush!!!
De foto van Che hiernaast vond ik in Libération, een Franse kwaliteitskrant die haar linkse roots niet verloochent.

Staken, nu het nog kan!

Unizo & VOKA dagen op een dégoutante manier
de werkende bevolking uit door
advocaten & deurwaarders
op stakingspikketten af te sturen.
Was ik al niet overtuigd dat we onze stem moeten laten horen in het eindeloopbaandebat (tussen haakjes wat met het Zilverfonds van de huidige SP.a-voorzitter? Is dat geen onderdeel van de oplossing van het vergrijzingsprobleem?), dan zal ik nu zeker staken als antwoord op de patronale provocatie.
En aan de onnozelaars die dachten en verkondigden dat links & rechts of klassenstrijd niet meer bestonden: tijd om wakker te worden!

... Als foorkramers een paar weken geleden de toegang tot een ganse stad, Lier, beletten en zo velen gijzelen en allicht schade toebrengen aan de economie, waar waren toen de UNIZO-deurwaarders?

rood & groen: natuurlijke partners?

De roden fietsten vroeger uit noodzaak:
arm maar proper op weg,
want begeerte had hen aangeraakt!

Vandaag fietsen groenen uit overdaad:
niet zo arm op weg naar proper
want teveel begeerte brengt geen baat!





daarom dit gedicht van Jef Last:

Propagandist

Fiets, draag me verder
wentlende wielen, glimmende spaken
licht dat werkaatst op de koepel der bel.
Fiets, draag me voort langs de bleekwitte wegen
draag me door zónlicht en druilende regen
breng mij daar ginder, mijn makkers nabij!

Fiets, draag me verder
langs huizen, langs straten
langs kindren die lachen, langs vrouwen die praten
langs 't werk op 't land en de zwarte fabriek.
Je assen draaien zo zacht om hun kogels
je banden glijden als scherende vogels
breng mij daar ginder, mijn makkers nabij!

Fiets, draag me verder
door 't avondduister
ginds waar de stad aan de hemel brandt.
Langs water met schepen en trekkende vrouwen
langs hoge naargeestig gesloten gebouwen
de wind steekt op, en ik voel je pedalen
moeizaam als hijgend ademhalen.
Fiets, draag me verder
de stad is nabij!

Jef Last (1898-1972)
uit: Kameraden! (1930)

Berengedicht voor een kinderpoëzieweek.

Beertje Beer.

beertje beer is geen heer
beertje beer is liever teddy
beertje beer houdt niet van hondenweer
beertje beer strooit graag confetti

beertje beer wil snoepjes delen
beertje beer kent alle kindjes
beertje beer wil graag spelen
beertje beer heeft vele vriendjes

beertje beer tuimelt kopje
beertje beer springt in de lucht
beertje beer is in z’n nopje
beertje beer laat nooit een zucht

beertje beer heeft mooi manieren
beertje beer is altijd blij
beertje beer heeft altijd wat te vieren
beertje beer wil iedereen erbij

Mathias Rutger

Zentuin in Kempisch zand

A poem for peace and racial tolerance (4)

Het gedicht "Human Beings" van Adrian Mitchell sprak me aan. Na het vertaald te hebben, denk ik er nu aan een project op te zetten in de school waar ik les geef om het in zoveel mogelijk talen te ver- & hertalen. Het kan een mooie verzameling worden: op onze school leven maar liefst 42 nationaliteiten samen. Streefdatum om dit project af te ronden: 26 januari 2006, nationale gedichtendag.

A poem for peace and racial tolerance (3)

Mens-zijn

bekijk je handen
je mooie handige handen
je bent geen aap
je bent geen papegaai
je bent geen lome meerkat
of een intelligente kruisraket
je bent een mens

geen Belg
geen Brit of Amerikaan
geen Israeli
geen Palestijn
je bent een mens

geen katholiek
geen protestant
geen moslim
geen hindu
je bent een mens

we verschijnen als mens
we verdwijnen als mens
mens van begin
tot einde mens
we zijn mens
of we zijn niets

niets dan bommen
en gifgas
slechts wapens
en folteraars
enkel slaven
van hebzucht en oorlog
wanneer het menszijn faalt

bekijk je lijf
met z’n verbazend systeem
van zenuwknopen en bloedbanen
denk aan je geest
die zichzelf en het heelal
kan overdenken

bekijk je gezicht
dat kan dichtklappen uit angst
of openbloeien in liefde
bekijk al dat leven
al die schoonheid
jij bent mens
zij zijn mens
wij zijn mens
laat ons mens zijn

dans!

vertaling: Mathias Rutger

A poem for peace and racial tolerance (2)

Human Beings
by Adrian Mitchell

look at your hands
your beautiful useful hands
you're not an ape
you're not a parrot
you're not a slow loris
or a smart missile
you're human

not british
not american
not israeli
not palestinian
you're human

not catholic
not protestant
not muslim
not hindu
you're human

we all start human
we end up human
human first
human last
we're human
or we're nothing

nothing but bombs
and poison gas
nothing but guns
and torturers
nothing but slaves
of Greed and War
if we're not human

look at your body
with its amazing systems
of nerve-wires and blood canals
think about your mind
which can think about itself
and the whole universe

look at your face
which can freeze into horror
or melt into love
look at all that life
all that beauty
you're human
they are human
we are human
let's try to be human

dance!

from The Shadow Knows: Poems 2000-2004 (Tarset: Bloodaxe, 2004)

A poem for peace and racial tolerance (1)

A poem for peace and racial tolerance wins the ‘Poem for Space’ poll for National Poetry Day 2005
Adrian Mitchell’s Human Beings has been voted the poem that people most want to send into space in the hope that it will be read in one hundred years’ time, in a poll for National Poetry Day, Thursday 6th October.
Just under a thousand people voted in the ‘Poem for Space’ poll which was launched to mark this year’s futuristic theme for National Poetry Day. Human Beings, with its theme of tolerance across cultural divides, will be unveiled by Ian McMillan, Poet Laureate for Derby, Leicester and Nottingham, at the National Space Centre, Leicester where it will be displayed outside the space theatre on National Poetry Day. The Poetry Society continues to investigate ways to launch the poem into space!
Adrian Mitchell’s poem won 30% of ‘Poem for Space’ votes. Visitors to the Poetry Society website were given the option to vote for any poem of their choosing, or to pick one of the eight poems suggested by the Poetry Society. Twelve per cent of votes came from overseas including New Zealand, Jamaica and Nigeria.
Adrian Mitchell says of his win:
“I’m very excited that so many people have voted for my poem. Human Beings is a poem for peace. It is about the joy of being human, but that doesn’t mean that it’s against animals or alien beings. When it goes into space and it’s read by aliens, I’d hate for them to think that it’s anti alternative life forms.”
Steve Vesse from the National Space Centre, where Human Beings will be displayed, says:
“The winning poem reminds us all that we're all the same and all capable of learning more about our universe. We look forward to displaying the poem. We hope this will encourage young people to express themselves in poetry and learn more about space."
Astronomer Sir Patrick Moore adds:
“If the Martians can translate this and interpret it, it will give them an interesting view of human nature!”
Seth Shostak, senior astronomer at the Seti (Search for Extraterrestrial Intelligence) Institute in California, comments:
“Contemporary writers often dwell on the down-side of our behaviour - war, environmental degradation - and make the assumption that these regrettable tendencies would somehow be of interest to the aliens. Adrian Mitchell's poem is very evocative, although it seems rather more suitable for a human audience than one consisting of extraterrestrials. Consequently, we should either apologize or express the hope that some way we will improve.”

Suspicious Delicious

Sint-Truiden – en straks de rest van Vlaanderen? – staat op z’n kop! De oorzaak is een kunstwerk van Lara Almarcegui: “De Puinhoop”. En die titel is letterlijk te nemen; de hoop puin die gepresenteerd wordt als kunstwerk is het overblijfsel van een gesloopte woning. De kunstenares had de bedoeling met dit werk of statement een aantal vragen op te roepen. Maar in plaats van vragen op te roepen, roept het bij een aantal mensen, ,iet gehinderd door enige filosofische reflectie, enkel maar agressie op. En dadelijk springt de commerciële zender mee op de kar: kijkcijfers gegarandeerd als je populisme in de ring brengt tegen de rede ... en vrees ook dat de uitslag op voorhand gekend is. Mijn conclusie is dan: dergelijke kunst blijft noodzakelijk om de rede als maatschappelijke drijveer actueel te houden tegen alle platte “Völkische Beobachtung” in.
Nochtans had ik bij dit kunstwerk eerder een déja vu: in de jaren ’70 zag ik ooit een werk van het Brusselse kunstenaarscollectief “Mass Moving Group” dat de mens moest voorstellen. Men had namelijk alle ingrediënten, materialen, stoffen e.d. waaruit een menselijk lichaam is opgebouwd, samengebracht in een ton, met als resultaat een bruin-grijze smurrie. De vragen dat dit werk opriep lijken mij identiek aan de ideeën die “De Puinhoop” opwekt.... Alleen heb ik geen weet van enige agressie in die tijd, wel een meer positieve benadering: een (vrouwelijke) biologieleerkracht had naar aanleiding van die “samengestelde mens” de kostprijs berekend aan de hand van de gangbare wereldmarktprijzen voor grondstoffen en was tot de conclusie gekomen dat een vrouwenlichaam duurder was dan het mannelijke. Is er niemand in de bouwsector die ook zo’n oefeningetje maken kan?

Autonaut op cosmostrade. (deel 9)

Miltenberg aan de Mainz (http://travel.roughguides.com/roughguides.html )was onze volgende halte. Een mooi stadje met op de rechteroever van de rivier, vlak bij het historische centrum, een rustige camping. Het middeleeuwse centrum doet wat popperig aan, maar is best gezellig om in rond te wandelen. Spijtig is daarentegen dat de “Rough Guide” gewag maakt van een “tiny medieval synagogue” ergens verscholen achter een brouwerij, maar we hebben ze niet gevonden, zelfs geen enkele verwijzing er naar...
Wat wel prominent aanwezig was in deze stad, was de verwijzing naar diverse “Nordic walking-parcours” Eerst hebben we het gemakkelijke traject (zo’n 13 km) door de “Frankischer Rotwein”-gaarden gewandeld. Naast de schoonheid van het landschap is ons ook de “Nordic walking”-ervaring bijgebleven: deze methode die oorspronkelijk bedoeld was als zomertraining voor Langlaufers, maakt dat je sneller en met een kleinere belasting van de benen, kan wandelen. Geen toeval dat je vrij veel oudere mensen tegenkomt die deze techniek gebruiken. Zelfs als de benen niet meer zo goed mee willen, blijf je mobiel.
Gezien de positieve ervaring, waagden we ons de volgende dag aan een zwarte piste ( men gebruikt blijkbaar de gangbare codes uit de skisport): 18 km berg op en af, maar de moeilijkheidsgraad bleek mee te vallen.
De planning van onze tocht was rudimentair: oostwaarts tot Uherské Hradisté, maar nu werd een andere structuur zichtbaar: we doorkruisten Europa van west naar oost, maar wel aan de hand van de grote rivieren: die rivieren die je moet volgen om van de Noordzee de Zwarte Zee te bereiken. Dat traject werd allicht ook door de kruisvaarders grotendeels gevolgd... maar ook deze keer zal ik niet de ridder worden die te vuur en te zwaard zijn waardheid zal opdringen aan al wie hem voor de voeten loopt.

Autonaut op cosmostrade. (deel 8)

En ja, winkelen met de woonmobiel, hoe doe je dat? Gelukkig hebben de meeste supermarkten een ruime parking en heb je voldoende ruimte om je voertuig te parkeren zonder anderen en jezelf schaakmat te zetten. Omdat je niet altijd kan kiezen welk warenhuis je op het gevolgde traject tegenkomt, stopten we bij één van de Lidlketen. Gelukkig had ik voldoende cash op zak, want in dit filiaal werden geen buitenlandse bankkaarten aanvaard, allicht om de kosten te drukken... Maar kom, een goede prijs-kwaliteit verhouding is ook niet onbelangrijk. Tot ik een paar dagen later in de Süddeutsche Zeitung las dat diezelfde Lidlketen een filiaal in de Duitse stad Calw sluit, officieel omwille van povere omzetresultaten, maar als je de versie leest van de vakbond ( http://www.verdi.de/handel/einzelhandel/unternehmensinformationen/lidl ) dan blijkt het te gaan over het feit dat het personeel van dat filiaal zich niet alleen aangesloten had bij een vakbond, maar het ook aangedurfd had om 1 – zegge en schrijve één – dag gestaakt had tegen een al te onmenselijk arbeidsklimaat. Voortaan is winkelen bij Lidl dus taboe: als mijn profijt het gevolg is van dergelijke wantoestanden, dan schept dat wel degelijk een gewetensprobleem: evenmin dat ik goedkope koffie wens te drinken ten koste van de zuiderse koffieboeren, maar kies voor het Fair Trade product, wil ik besparen op het huishoudbudget ten koste van Europese sociale verworvenheden zoals het recht op vakbondswerk en staken.

Autonaut op cosmostrade. (deel 7)

Boven op de Loreley kan je een mooie wandeling maken die loopt door de wijngaarden om daarna van de Rijn weg over te gaan in bos. Wat opvalt zijn de zeer steile hellingen waarop zich hier (was ook al het geval in de Moezelstreek) de wijngaarden bevinden. Veel van de boeren hier zijn maar halftijds (zoals vroeger de Kempische keuterboeren), meer bepaald voor & na, bezig met wijnbouw. Verder hebben ze allemaal een “gewone” job om van een fatsoenlijk inkomen verzekerd te zijn.
Op zo’n wandeling wordt de sfeer heel dikwijls bepaald door het gedrag van onze twee Beagles. Ze maken nu al vijf jaar deel uit van ons gezin en zijn door hun geaardheid (enthousiaste jachthonden met het nodige instinct en toch ook zeer communicatief naar humane tweevoeters) onmisbare compagnons tijdens wandelingen.
Het was zeer opvallend dat in de Duitse bossen (en later ook in de Tsjechische) hun jachtinstincten meer dan ooit werden aangesproken. Rustig wandelend, stoten onze hondjes plots op een geurspoor dat ze dan driftig laverend in alle richtingen volgen, desnoods stijl de kant op wanneer we toevallig in een holle weg zijn; niets kan hen stoppen... behalve het einde van de lijn en op zo’n moment snap je (en voel je aan je schouders) waarom alle kynologische publicaties aanraden om Beagles aangelijnd te houden opdat ze niet voorgoed hun neus achterna zouden gaan. Deze wandeling eindigde rond het middaguur in een klein dorpje (Bornich) waar geen levende ziel op straat te bespeuren viel, gelukkig maar want één van onze honden vond dat ze recht had op een verfrissend bad na de inspannende pseudo-jachtpartij, op het centrale dorpsplein had ze nog voldoende energie om in de plaatselijke fontein/pomp (zo’n immense stenen kuip waar constant ijskoud water in loopt) te springen en een paar slagen in het rond te zwemmen. De andere liet zich niet onbetuigd en volgde het goede voorbeeld. Niemand iets gezien, dachten we. Een straatje verder was een kleine kruidenierswinkel maar gezien het middaguur gesloten, dachten we. Maar samen met ons arriveerde een auto aan de parking van de zelfbedieningszaak. Een man stapte uit en ontsloot de winkeldeur. Na kort overleg ging ik binnen op zoek naar een filmpje voor het fototoestel en een paar blikjes frisdrank. Ik vond wat ik zocht, betaalde aan de man die meteen het licht uit deed en samen met mij de winkel verliet en vertrok. Het had een promospotje voor Spar kunnen zijn: waar & wanneer maakt niet uit, ieder wordt steeds op z’n wenken bediend.

Autonaut op cosmostrade. (deel 6)

We volgen de Moezel tot in Koblenz waar hij samenvloeit met de Rijn. Vanaf daar rijden we stroomopwaarts langs de Rijn (op de rechteroever). Qua landschap is de Rijn even idyllisch als de moezel, alleen wat groter en imposanter. Wat opvalt (en later bevestigd wordt door mijn toeristische Duitsland-bijbel: “GERMANY” in de reeks “Rough Guides” - http://www.roughguides.com/ - Deze reeks is mijns inziens onovertrefbaar: degelijke info gecombineerd met de nodige relativerende humor): er zijn geen bruggen over de Rijn tussen Koblenz en Mainz, wel veerponten. In Sankt Goarshausen vonden we het tijd om een camping op te zoeken en verlieten de Rijnoever om links af de wegwijzers te volgen die ons bovenop de Loreley-rots zouden brengen waar tevens een camping was. Het uitzicht vanaf van daar uit was ontzettend mooi: diep onder ons stroomde de Rijn en zagen we de schepen met duidelijk zichtbare moeite (allicht wordt op dit punt zeer veel stuurmanskunst gevraagd van de schippers) de bochten aansnijden. Beeld je dan daarbij nog in dat op de smalle oevers niet alleen autoverkeer was, maar ook een drukke spoorlijn en je krijgt een prentje dat iedere oudere jongen de link laat leggen met die onbereikbare “Märklin-landschappen” uit hun jeugd. Meisjes daarentegen neuriëren op zo’n moment “...Ich weiß nicht was soll es bedeuten, Daß ich so traurig bin ...” en komen langzaam tot literaire associaties & inzichten:

Aus der Heimkehr

Gedicht II
(http://www.daf.phil-fak.uni-duesseldorf.de/medienseminar/ss2000/loreley/heine3.htm)
Ich weiß nicht was soll es bedeuten,

Daß ich so traurig bin;

Ein Märchen aus alten Zeiten,

Das kommt mir nicht aus dem Sinn.

Die Luft ist kühl und es dunkelt,

Und ruhig fließt der Rhein;

Der Gipfel des Berges funkelt

Im Abendsonnenschein.

Die schönste Jungfrau sitzet

Dort oben wunderbar;

Ihr goldnes Geschmeide blitzet,

Sie kämmt ihr goldenes Haar.

Sie kämmt es mit goldenem Kamme

Und singt ein Lied dabei;

Das hat eine wundersame,

Gewaltige Melodei.

Den Schiffer im kleinen Schiffe

Ergreift es mit wildem Weh;

Er schaut nicht die Felsenriffe,

Er schaut nur hinauf in die Höh.

Ich glaube, die Wellen verschlingen

Am Ende Schiffer und Kahn;

Und das hat mit ihrem Singen

Die Lore-Ley getan.
Heinrich Heine

Autonaut op cosmostrade. (deel 5)

Dat het vuur mag blijven branden, ondertussen een kop koffie drinkend... een ritueel ontleend aan Michiel Hendrickx die het introduceerde in z’n programma “Het Bourgondisch complot” (spijtig genoeg is er geen link te vinden die maar enigszins verwijst naar dit mooie, pretentieloze programma) waar hij voluit de onthaasting propageerde. Het rustig voortkabbelen van de ene interessante plek naar de andere, is wat ook ons aanspreekt, zij het dan niet te water maar via de secundaire wegen.
Rituelen: stilaan komen we op een leeftijd dat rituelen terug een kans krijgen in ons dagelijks leven. Meer en meer ervaar ik ook het bezoeken van kunsttentoonstellingen, waardevolle oude gebouwen (waaronder kerken) of een natuurverschijnsel als een ritueel, een bewust gekozen confrontatie met de wezenlijke dingen van het leven, een confrontatie die een puur individuele beschouwing en reflectie mogelijk maakt die resulteert in een gemoedsrust waarmee je het leven & de dood tegemoet kan treden zonder ijdele hoop op meer dan dit aardse tranendal te bieden heeft.
Even wordt de contemplatieve rust aan de Moezel verstoord als een oude omgebouwde Renault bestelwagen zich naast ons parkeert. Een bejaard Frans koppel met twee kleinkinderen komen danig bezweet uit het voertuig gekropen. De oma maakt heel wat drukte en wanneer ze tenslotte staan zoals het volgens de oma zou moeten, komt opa naar ons toe en begint een praatje over z’n verlichtingssysteem in z’n Renault dat werkt op zonne-energie. Van ver roept oma: “Ha, die spreken Frans?” en dadelijk komt ze er bij staan en praat gretig mee. Bleek dat ze geen woord Duits kenden, noch begrepen en dus op ons waren aangewezen om de prijzen en geplogenheden op deze parking toe te lichten (alle informatie stond op een groot bord aan de inrit...). Mogen wij ons toch gelukkig prijzen dat we na al die jaren nog steeds de vruchten plukken van het ooit genoten taalonderwijs en de daarmee ingeprente attitude om snel een minimum aan vreemde woordenschat op te pikken : quasi nergens in Europa voelen wij ons analfabeet.

Autonaut op cosmostrade. (deel 4)

Vanuit de hoogte had ik dus een schitterend zicht op de Moezelvallei. Het is mooi maar ondertussen al te zeer ontsierd door dorpen & steden die enkel nog bestaan ter meerdere eer en glorie van het toerisme. Deze vallei lijkt zeer sterk, niet op een toeristenval, maar door haar vorm op een toeristenfuik en geen ontkomen aan. En toch: uiteindelijk moet je toch ergens halt houden. In het weinig interessante dorpje Ensch bleek er wel een Wohnmobilhafen te zijn en gezien de beperkte toeristische uitstraling van dit oord, zeer rustig. We parkeerden onze woonmobiel zo dicht mogelijk bij de Moezeloever. Dadelijk ondervonden we dat horizontaliteit aangewezen, maar niet zo eenvoudig te verwezenlijken is. Gelukkig was er weinig volk in de buurt want een eerste maal ben je wel even zoet: vooruit, achteruit, de gele “leveler-blokken” voor de wielen leggen, vooruit, stoppen en de handrem optrekken maar dan laat je de voetrem los en bolt het gevaarte een vijftal centimeter achteruit, voldoende om het broze evenwicht daarnet nog afgelezen op de waterpas, te laten verdwijnen… dus opnieuw: vooruit, achteruit, de blokken wat verder in deze of gene richting verlegd en uiteindelijk blijken we ons evenwicht gevonden te hebben aan de Moezel. Dit moet gevierd met een tasje 100% gemalen arabica koffie ( Bio-Gold-koffie van Oxfam, zie ook: http://www.oww.be/ ), klaargemaakt in een klassieke Bialetti ( http://www.bialetti.com ): dat het vuur blijve branden!

Autonaut op cosmostrade. (deel 3)

Net als Julio & Carol kennen we dat gevoel, die merkwaardige ervaring dat de autostradeparkings, alhoewel desolate betonwoestijnen met enkel de geur van benzine & rubber en het geraas van zij die nog niet aan stoppen toe zijn, er bij horen als ornament van de jaarlijkse vakantie. Maar stilaan hebben we ervaren dat de secundaire wegen zoveel leuker zijn voor het “onderwegzijngevoel”. Dus beperkten we ons dit jaar tot de 1ste honderd kilometers tot de autostrade om daarna, in de buurt van Trier de cosmostrade te verlaten op zoek naar het echte Duitsland. Vanaf Trier zouden we de Moezel stroomafwaarts volgen. Met de logica van de Franse bewegwijzering in ons geheugen gegrift (na al die jaren toeren in Frankrijk) waren we al snel afgedwaald en heeft het een tijdje geduurd voor we uit de buurt van Trier geraakten en de Moezel eindelijk konden volgen, richting Koblenz. De Duitse wegwijzers vergen een heel gedetailleerde kennis van de regio waar je doorrijdt, want enkel de eerst volgende dorpjes of gemeenten staan aangegeven, dus niet zo als in Frankrijk waar in elk godvergeten gat minstens één wegwijzer te vinden is die wijst naar Parijs. Eens de weg gevonden die langs de Moezel loopt, was het leed geleden en konden we genieten van het mooie landschap. Vanuit je hoge zetel in de woonmobiel heb je een prachtig panoramisch zicht en krijg je de neiging om gewoon voor de lol te cruisen. Op die momenten kwam bij mij het gevoel dat zo’n woonmobiel zeer vergelijkbaar is met een plezierboot.

Autonaut op cosmostrade. (deel 2)

Met de woonmobiel reizen, betekent dat je niet voor dag en dauw de baan op moet. Je kan gewoon uitslapen en dan rustig vertrekken in de wetenschap dat waar en wanneer je maar wil, je kan stoppen om te picknicken, de krant te lezen, siësta te houden of zelfs gewoon zelfs een dag of langer halt te houden. Want uiteindelijk rijd je rond in een paar vierkante meter die net zoveel comfort biedt als thuis. Deze vakantie stond dus niet in het teken van een te bereiken doel, wel belangrijkwas: “het onderweg zijn”. Misschien is dit wel de zin die ieder van ons aan z’n leven moet geven: onderweg zijn en zoveel mogelijk ervaren, uiteindelijk is het doel dat je bereikt, tenzij je religieus bent, niet iets om naar uit te kijken, dan liever wat langer onderweg...
Met dit inzicht en gevoel waren we dus op weg naar de Moezelstreek. Wist ik veel dat mijn bespiegelingen een paar dagen later een referentiepunt kregen in de Sueddeutsche, in een artikel ( http://www.sueddeutsche.de/kultur/artikel/704/57647/ ) over de reis die Julio Cortázar en z’n vrouw Carol Dunlop in 1982 maakten van Parijs naar Marseille en daar een boek over schreven met als titel: “Autonauten langs de cosmostrade” waarin ze het verhaal brengen van hun reis over de autostrade naar de zon, meer bepaald hun tocht via alle parkings langs dit traject, waar ze telkens stopten en om de andere parking zelfs overnachtten. Dit boek staat vanaf nu op mijn verlanglijstje. Merkwaardig aan die reis en het boek is dat Carol Dunlop kort nadien gestorven is en Julio Cortázar het boek in z’n eentje heeft moeten afronden om na 15 maanden eveneens te sterven.

Autonaut op cosmostrade. (deel 1)

Deze zomer voor het eerst op vakantie gegaan met de pas aangeschafte woonmobiel ( allicht een Germanisme, maar het andere mobilehome is dan evengoed een Anglicisme...) En omdat er al enige tijd berichten verschijnen in de pers dat je in Antwerpen niet echt welkom bent met een woonmobiel, en zeker niet langs de Scheldekaaien, vertrokken we maar oostwaarts, richting Duitsland. Want het was ons opgevallen bij de voorbereiding dat elke Duitse stad, gelegen aan een rivier en met het nodige zelfrespect een speciaal aangelegde woonmobielparking heeft aan de oever van de rivier. Duitsland heeft ondertussen natuurlijk een historische voorsprong van zo’n 70 jaar (geen 70 punten) op Antwerpen. Onze tocht bracht ons via de Moezel naar de Rijn en verder de Mainz en de Donau. De Zwarte zee zouden we ook deze keer niet bereiken want even voorbij Passau ging het noordwaarts, richting Bohemen om het verste punt van onze tocht te bereiken aan de oevers van de Morawa, een zijrivier van de Donau, in het zuiden van Moravië, meer bepaald in Uherské Hradisté.

Berceuse héroique ofte weemoed in de Westhoek.

Een koude noordenwind met wolkenloze hemel
Bezorgde Veurne het perfecte soundscape
Van bovenuit: de beiaard,
Van onderuit: de aërofoon van Jan Winkels in de citerne.
Waarna oor & oog gelucht
Struinend door de Dunes des Flandres in Zuydcote
Om later op de dag te lezen hoe Flash Gordon
Koningin Loana’s mysterieuze vlam brandend weet te houden
En nog later te horen hoe Willem Vermandere
Met vuur de vrede verdedigt tegen de onzin van welke Grooten Oorlog ook.
Mathias Rutger

Pinksteren was vooral een lees- ( De mysterieuze vlam van koningin Loana door Umberto Eco) en luister- (Klara in Veurne) weekend.

Altijd iemands geliefde...

Terwijl overal de zestigste verjaardag gevierd werd van het einde van WO II, bezochten we het Duitse soldaten kerkhof uit W.O. I in Vladslo... een indrukwekkende ervaring, een ervaring die zeer mooi en juist weergegeven wordt in de tekst van Willem Vermandere's lied: In ‘t Praetbos buiten Vladslo,van God en mens verlaten,ligt de jonge Peter Kollwitz,in een massagraf van soldatenen ik ken geen vrediger wereld,van roerlozer bomen,geen schoner kathedrale,om te bidden en om te dromen.Je mag er ook nootjes rapen,of stilletjes mediteren,als z’op uw rechterkake slaanmoe’j de linker ook presenteren,daar komen soms kinders spelenen geliefden heel teder vrijen,want ‘t mos is daar zo zacht,om te slapen en om te schreien.Schaam je maar niet om je tranen,je mag daar ook nereknielen,en prevel de dode namenvan de dertigduizend zielen,ze kwamen uit Duitsland de moeders en de vaders in grote getallen,om zwijgend ‘t hoofd te schudden,‘ach mein Kind ist hier gefallen.’Voor al dat nutteloos sterven,al dat afgeknakt jong leven,waar is die God van den hemel,die ons hier vrede kan geven,waar zijn nu de dwaze officieren,al die leugens zo lelijk gelogen,niets dan versteende vadersen moeders diepe gebogen.In ‘t Praetbos buiten Vladslo,op dat massagraf van soldaten,staan nu Käthe Kollwitz’s beelden,van God en mens verlatenen ik ken geen heviger wereld,geen menselijker bede,dan die twee donkere stenen,die zo diepe schreien om vrede.

Boodschappen op 1 mei.

Het grote nieuws voor de media vandaag was het meningsverschil tussen ABVV en SP.a; een meningsverschil dat pijnlijk duidelijk maakt waar de SP.a-ministers mee bezig zijn. Door hun stellingname in dit debat (beperking van de belastingen en dus ook van het herverdelingsmechanisme...) vergroten ze eens te meer de kloof (die er al jaren gaapt) tussen de overtuigingsethiek (ideologie zeg maar) en de alom tentoongespreide verantwoordelijkheidsethiek (de acceptatie van de feiten, in casu de globalisering van het superkamitalistisch markt-denken). Dit doet vermoeden dat het ideologisch congres in het najaar slechts een mediagericht PR-gebeuren zal zijn.

Hoor de schapen blaten.

Hoor de schapen blaten,
Onrecht werd hen aangedaan
De herders kozen een wolf
Die de kudde leiden zal.

Ze zouden beter moeten weten,
Het denken hoort
Een middelpuntvliedende kracht
Te zijn en niet, niet te zijn.

Weg, ver weg
Van de navel.

Mathias Rutger

De eerste lesdag na een vakantie waarin de paus stierf.

De Kosovaarse moslim wist tot vorige week niet dat er zoiets als een paus bestond.
Het Armeense, christelijke meisje vond het raar dat er zelfs Afrikaanse kardinalen bestaan.
Het Vlaamse, zich katholiek noemend, meisje weet dat pausen tegen abortus zijn en vind dat zeer terecht.
Het Turkse moslimmeisje wou niet geweten hebben dat de joodse godsdient de oudste van de drie was.
Het Roma-meisje spreekt nog onvoldoende Nederlands en zwijgt.
En de vrijzinnige leraar stond erbij en luisterde er naar.

La Belgitude Vison(n)air(e) Belgitude.

Niet dat de uitverkiezing van de grootste Belg aller tijden nu iets is waar ik van wakker lig, maar na mijn bezoek aan de tentoonstelling in de Brusselse Bozar, “La Belgique Visionnaire België” heb ik stilaan wel een idee wie in aanmerking komt voor mijn grootste Belg. Niet zoals in onze buurlanden waar telkens gekozen werd voor een groot staatsman (Duitsland: Adenauer; Engeland: Churchill; Frankrijk: De Gaulle en in Nederland waar ter elfder ure Willem van Oranje het nog haalde van een relnicht met beperkte houdbaarheidsdatum) want dergelijke staatslieden die ieders goedkeuring kunnen wegdragen, bezit België nu eenmaal niet, ga ik het zoeken in die categorie. In de categorie van de schone kunsten maakt België veel meer indruk wereldwijd. Het is toch typisch dat “De hond van Vlaanderen” (het boek van Ouida) veel meer toeristen naar Antwerpen lokt dan welke Vlaamse leeuw ook, want naar die laatste kraait geen haan... buiten de grenzen.
De kunst dus, het absurde, het groteske het surrealistische zit verankerd in de Belgitude en maakt dat een aantal kunstenaars in aanmerking komen voor de titel van “Grootste”: Broodthaers, Deleu, Magritte, Delvoye; maar één steekt boven allen uit: JAMES ENSOR!
La Belgique Visio(n)nair(e) België is nog te bezoeken tot 15 mei 2005 in Bozar / Brussel.

In diepst van mijn gedachten.

Als je die hysterische menigten zag in Amerika n.a.v. het stopzetten van de nodeloze behandeling van de comapatiënte Terry Schiavo; als je die duizenden “schapen” in Rome ziet aanschuiven voor de glimp van een dode paus...
Dan is het tijd en noodzakelijk (!) om even de uitspraak van Denis Diderot in herinnering te brengen: “ De mens zal nooit vrij zijn totdat de laatste koning wordt gewurgd met de ingewanden van de laatste priester”.
Want waar iedereen hetzelfde denkt wordt twijfelen hoogst noodzakelijk.

Waarheen, waarvoor?

De logebroeder W. Beyssens flirtte met het VB,
De logebroeder S. Bracke schnabbelt bij het VB,
Of zoals Hans Lodeizen het verwoordde:
“Ik heb het belangrijkste besluit
Ooit door een mens gedaan, genomen:
een steen door de ruit te slaan
van mijn dromen.”

Overvloed & Onbehagen.

Sociologen hebben aangetoond dat vanaf een bepaald welvaartspeil het welzijn niet meer toeneemt, integendeel: de nadelen van het marktdenken/marktprincipe wegen steeds zwaarder door. Alles lijkt te draaien rond werk hebben & houden en de daarmee gepaard gaande status en hoeveelheid geld dat kan besteed worden. Van alles leren we de prijs, maar zelden de waarde. Het dagelijkse leven in het teken van constante consumptie vernietigt het sociale weefsel en laat ons verweesd achter: gedesillusioneerd en met een grote portie onbehagen. Niet onbegrijpelijk dat op zo’n moment intellectuele luiheid zorgt voor racistische oprispingen: de zondebok is snel gevonden: de islam. Intellectuele luiheid die maakt dat racisten eigenlijk mensen zijn die nog geloven dat de zon rond de aarde draait; want elke dag zien ze toch zeker de zon zich verplaatsen van het oosten naar het westen...
De maand april is in Nederland de maand van de filosofie, dit jaar met als thema: Overvloed & Onbehagen. Meer info op www.maandvandefilosofie.nl en www.trouw.nl

Muggenziften.

,,Als je denkt dat je te klein bent om invloed uit te oefenen, dan heb je nog nooit met een mug in de kamer geslapen.'' Was getekend, Magda De Meyer, kamerlid voor SP.A, op haar webstek: www.magdademeyer.be.
Maar Magda vergeet dan wel het lot van de meeste muggen te vermelden: plat gemept door sterkere machten die enkel geïrriteerd geraken door dat gezoem. Misschien is Magda blind voor al die platgemepten ... in eigen rangen?

Viva la muerta!

Als je tegen bent...
Tegen vrouwen met verantwoordelijkheid
Tegen verantwoord ouderschap
Tegen de medische wetenschap
Tegen de vrijheid van een eigen geweten
Tegen sociale rechtvaardigheid

Hoe dodelijker kan je denk- en leefwereld
Dan nog zijn opdat je eigen dood
Geen wereldnieuws zou zijn?

... een bedenking bij het overlijden
van een hoogbejaarde middeleeuwer
langdurig in leven gehouden door
de medische wetenschap van de 21ste eeuw.

Mathias Rutger

dienstbetoon versus geweld.

Wat vindt een mens het ergste: een senaatsvoorzitster die haar maatschappelijke positie ge(mis)bruikt om een rechter te beïnvloeden in een zaak van echtelijk geweld tegen vrouwen of een extreem rechtse partij die na een veroordeling wegens aanzetten tot racisme openlijk de magistraten afdreigt met wraakneming wanneer ze ooit de macht in handen krijgt ...
Vlaanderen laat er in alle geval geen twijfel over bestaan: extreemrechts won na die dreigementen de verkiezingen en werd ei zo na de grootste Vlaamse partij, terwijl in de Vlaamse kwaliteitskrant “DeStandaard” de lezers massaal senaatsvoorzitster A. Lizin met de vinger wijzen. (zie poll: “moet Lizin opstappen?” waar meer dan 85% “ja” antwoordt.
Zijn gevangenissen en kazernes dan echt belangrijker dan musea en theaters in Vlaanderen?

Met de Rolls Royce scheuren over de vrije busbaan.

Vandaag, zondag tussen 17.30 en 18.00, reed ik vanuit de kempen richting Antwerpen op de E34.
Tot mijn verbijstering en nog meer tot mijn verontwaardiging, werd ik uiterst links, op het baanvak voorbehouden voor de bussen van het openbaar vervoer, voorbijgestoken door een Rolls Royce die doodleuk meende zich te moeten profileren als een rijke stinkerd met weinig scrupules door zeer uitdagend de verkeersregels aan z’n laars te lappen.
Zou het een fan van Walter Grootaers geweest zijn die in navolging van de snelheidsgoeroe ook meende dat hij kan bepalen welke - demokratisch tot stand gekomen – wetten ongepast zijn in een ultra-liberale samenleving waar het recht van de sterkste of de rijkste zou moeten gelden?
In alle geval lijkt me dit weer een mooi voorbeeld van iemand die van alles de prijs kent, maar van niets de waarde.
Normen en waarden tellen enkel voor wie de superboetes niet kan betalen...

Wit van woede (Terzake op zaterdag 5 maart 2005)

Vragen van een denkende kijker

Wie bedacht al die populistische oprispingen?
In de media vind je de namen van rechtse tot zeer rechtse liberalen
Hebben zij ooit met bedpannen gezeuld?
En de vroegtijdig versleten ruggen
Wie heeft daar vooral last van?
In welke omstandigheden wordt er gewerkt?
Waarheen gaat het geld van de belastingverlaging?
Naar de non-profit?
Het rijke België heeft zowaar de beste gezondheidszorg.
Wie maakt dat iedere dag waar?
Over wie laten Phara en andere Siegfrieds zich zo denigrerend uit?
Zelfs gezegend met een oersterke gezondheid,
Zullen zij zich ooit moeten beroepen op de hulp
Van hen die ze nu te veeleisend vinden:
Is alles het beste in de beste der werelden?

De vakbonden ongenegen
Wie regisseert zo’n journaal?
Kritiek op het marktdenken in de ban
Wie betaalt hier de kosten?

Zoveel verhalen
Zoveel vragen

Mathias Rutger, vrij naar B. Brecht

Freya praat niet met stakers! Of toch?

Haar manier van omgaan met verworven sociale rechten (zwangerschapsverlof is overbodig...) gaf al aan in welke hoek je Freya Van Den Bossche moet situeren. Nu de non-profitsector staakt om z’n eisen kracht bij te zetten, roept Freya als de eerste de beste 19de eeuwse kapitalist dat er met stakers niet gepraat wordt. Ondertussen heeft iemand haar er aan herinnerd dat ze eigenlijk minister is namens de socialisten en komt ze schoorvoetend terug op haar statement dat er niet gepraat wordt zolang er gestaakt wordt. Opgegroeid als kind binnen de socialistische beweging zie ik het prentje duidelijk voor me. Wij, de proletenkinderen gingen naar de gemeenteschool (onder de voogdij van een socialistische schepen) en in het weekend naar de socialistische jeugdbeweging (zelfs in de jaren zestig vrij marginaal, ook qua aantallen...). de kinderen van de mandatarissen kwamen we zelden tegen op onze weg. Zij zaten niet op de gemeentescholen, neen, zij genoten van het betere onderwijs in de koninklijke athenea & lycea en naar hun weekendbezigheden kunnen we enkel raden, maar in de proletarische jeugdbeweging waren ze niet te bekennen.
Zo moet ook Freya, als dochter van een prominent mandataris, opgevoed zijn, ver weg van het proletendom waar papa z’n carrière aan te danken had/heeft. Een probleemloze middleclass-opvoeding waardoor Freya zich nu manifesteert als een neoliberaal die moeite heeft met een socialistische verworvenheid als het stakingsrecht. Ik ben dan ook nieuwsgierig naar de tekst die ze in het februarinummer van SAMENLEVING & POLITIEK gepubliceerd heeft: “De markt moet je omkaderen” en die te lezen is op de site: http://www.sampol.be/

tien jaar geleden werd veearts Van Noppen vermoord

februari '95

aan Werner:

Verdomme, het is niet waar...
Het eerste wat wij dachten
Afgrijzen maakt je verstand ondoordringbaar
Het niet geloven moet de schok verzachten.

Pijn, verdriet en machteloos medeleven
Maar langzaam groeit opstandigheid
Want een mensenleven werd zinloos prijsgegeven
Door een daad van criminele beestachtigheid.

Niet wraak maar eerlijkheid zal ons leiden
Jou te steunen in je drang naar rechtvaardigheid
- Waarin ook jouw vader zich onderscheidde -
Jou te steunen door verbondenheid.

Mattias Rutger.

Niet voor de eigen parochie alleen (dixit DE MORGEN)

Steve Stevaert heeft een nieuw boek uit en De Morgen schrijft hierover o.a. het volgende, ik citeer:
“Hoe je het ook bekijkt, of je het boek goed vindt of slecht, diepzinnig of banaal, moedig of vooral mediagericht, Ander geloof is een historisch boek. Het is namelijk ongezien dat een voorzitter van de socialistische partij een boek schrijft over geloof en godsdienst( en). Neem alle boeken van topsocialisten van de laatste twintig jaar die er een beetje toe doen, godsdienst komt er niet of nauwelijks in ter sprake.
In Zwart op wit (1995) legt Louis Tobback bijvoorbeeld uit dat godsdienst en kerken - ook de ‘vrijzinnige kerk’ - niet relevant zijn voor zijn eigen politieke actie: “Ik ben een agnost. Ieder religieus gevoel is mij vreemd.” Daarom dat katholieken of christenen ook welkom zijn bij de SP, later SP.A: omdat godsdienst geen punt is.
Die principiële onverenigbaarheid van het socialistische gedachtegoed en het gedrag van de mandatarissen ging heel ver, tot het pijnlijke toe.
Toen PS-voorzitter Guy Spitaels zijn dochter verloor, had hij eigenlijk graag een kerkelijke dienst gehad, omdat christelijke uitvaartliederen als de profundis hem zo veel troost bezorgden.
Maar hij deed het niet, omdat dit ‘niet hoorde’ voor de eerste socialist van Wallonië. Minder schrijnend, maar even hard was de reactie van veel Vlaamse socialisten...” einde citaat.

De reacties van andere politici zijn van een bedroevend niveau, niemand die ook maar iets positiefs wil zeggen, laat staan dat ze dit boek als aanleiding zien om het maatschappelijk probleem (filosofische & religieuze verdraagzaamheid) dat aangekaart wordt, mee invulling te geven, neen liever puberaal staan giechelen voor de camera en de politiek, zichzelf inbegrepen, belachelijk makend.

Neen, dan liever een verhaal uit de persoonlijke leefwereld.
Mijn zoon, vrijmoedig vrijzinnig & socialistisch opgevoed, heeft tijdens één van z’n vele reizen ergens in een kerkje in Frankrijk de ingeving gekregen om voor z’n grootvader (die gelovig is) een kaars te branden/offeren.
Dit gebaar (dat hij nu regelmatig herhaalt als hij onderweg is) had voor hem geen religieuze betekenis, wel een grote symbolische. De symboolwaarde voor hem zat in het feit dat hij z’n grootvader erkende en respect betoonde op een manier die opa positief zou raken.
Op geen enkel moment had m’n zoon ook maar enig gevoel van inconsequent handelen.
Hij handelde m.i. vanuit een positieve pluralistische visie op religie en verbondenheid... een houding die nog weinig mensen siert, want hoeveel vrijzinnigen weigeren nog steeds om een Christelijke begrafenis bij te wonen en hoeveel Christenen vinden het vandaag nog steeds de moeite niet om deel te nemen aan een vrijzinnige crematieplechtigheid?

articuleren is saai

Een oude herinnering, vandaag even actueel: ach ja, waarom niet?
En hoe heet die nieuwe collega?
Valentijn!
Ah ...
En welke vakken komt hij hier geven?
Geen idee, technologische opvoeding misschien?
Ah...
Tijdens de koffiepauze, twee lesuren later, bleek de nieuwe collega Frans te heten en was hij voortaan die van latijn en niet van T.O.

De oude vormen & gedachten sterven uit...

Ontloken in de kinderjaren
Van toen wij valkskens, deelden alle leut
In blauwe kiel marcheerden in dichte scharen
Toen reeds groeide, die eerste scheut.

Ontloken ook, werden plicht en vriendschap
Bij de meer en meer voortschrijdende jeugd
’t werd als ’t ware een levensgezel bij elke stap
Elkander aanvoelen was voorwaar een echte vreugd

Ontloken en opnieuw, is die hoop en verlangen
Groeiend naar socialisme en een waardig bestaan
’t leeft nu voort en woekerd doorheen alle rangen
’t blijft kiemen om, eeuwig verder te gaan.

A.v.S.

Ondertussen is het al een paar weken geleden dat Fons gestorven is en ik deelnam aan de uitvaartplechtigheid in het crematorium. Maar de tekst op het doodsprentje blijft me in gedachten. Telkens weer herinner ik me, de als buitenstaanders allicht als karamellen verzen beschouwd, het gedicht door Fons zelf geschreven. Fons werd geboren in de jaren twintig van de vorige eeuw. Hij groeide op in een groot gezin in één van de meest proletarische wijken van Hoboken en was zo voorbestemd om op 14-jarige leeftijd het fabriek in te trekken. Socialisme was hem dus met de paplepel ingegeven. Het werd, zoals voor velen in die situatie, een manier van denken, van leven. Een levensvisie die werd doorgegeven aan z’n kinderen en aan anderen. Het sociale weefsel (vandaag spreken sociologen e.a. over de oude zuilen) zorgde ervoor dat iedereen in die geest werd opgevoed.
Als kind van deze zuil gaat het mij dan bij de uitvaart minder om de poëtische kwaliteiten van Fons’ ontboezeming, dan wel over de inhoud: de hele wereld aan vormen & gedachten die er uit spreekt. Een wereld die langzaam maar zeker uitsterft op de tonen van “De Internationale”, in de speciale begrafenisversie...

Stoofvlees

Hugo Camps vindt het in de Morgen van 10/02/05 nodig om het Limburgs kamerlid Swennen eens lekker af te zeiken omwille van z’n voorstel om duurzame relaties na bv. 15 jaar te belonen met een financiële bonus.
Voor de heer Camps is het haast een inbreuk, niet alleen op de goede smaak, maar evenzeer tegen fundamentele mensenrechten.
Want de premie van 250 € volstaat amper voor een schotel stoofvlees, een aalmoes dat hoppescheuten, als symbolen van Vlaamse culinaire rijkdom, onbereikbaar maken...
Weg dus met dergelijke aalmoezen?
Trouwpremie: hemeltergend want nauwelijks voldoende om 1 designstoel aan te schaffen...
Geboortepremie: dekt amper de kosten voor suikerbonen, zonder amandelnoten wel te verstaan...
Kindergeld: merkkleding kopen voor je spruiten? Vergeet het!
Studiebeurzen, syndicale premies, ... hoelang moet het lijstje worden?
Maar dan kijk ik even na wat een samenwonende werkloze maandelijks als uitkering krijgt: 381,68 €. Weinig verbeelding is nodig om te weten dat iemand in die situatie heel blij zou zijn met zo’n extraatje( 65% bovenop het vervangingsinkomen) en niet zou treuren dat het hoppescheutenseizoen net voorbij is... er zijn essentiëler dingen in het leven of kan de heer Camps deze mensen met goede argumenten overtuigen van het tegendeel?
En dat is de kritiek die je kan hebben op het Valentijnsvoorstel van Swennen: i.p.v. goedkope media-aandacht te zoeken, zou hij beter z’n energie steken in het behoud, de verbetering en het verfijnen van ons sociaal zekerheidsstelsel. Dan speel je tenminste de bal en niet de man... of zijn coach!
En als het een eerlijk voorstel zou zijn, kan en moet je je zelfs afvragen of zo’n idee niet voortkomt uit een conservatieve reflex: want na het pleidooi voor volle kerken is de hang naar restauratie van de levenslange huwelijkstrouw een kleine stap...

La Meglia Gioventu: nu op Canvas!

La Meglia Gioventu is een prachtige film: een tweedelig verhaal dat voor mij een stroom van associaties op gang bracht na het (bijna, want 6 uren) in één adem bekijken van deze film. Associaties die aangeven dat het meer dan een Italiaans tijdsbeeld schetst, het gaat m.i. over de Europese tijdsgeest van de 2de helft van vorige eeuw: vele feiten uit de film vind je binnen hetzelfde tijdskader terug ergens anders op dit continent.
Zo herinner ik me begin jaren 70 de discussie (vandaag noemen we dit een hype) over de antipsychiatrie, een discussie gestart door de antipsychiaters Cooper & Laing en zeer mooi in beeld gebracht door Kenneth Loach in de film “Family life”. Het verschil in reactie op het “revolutionair elan” door de arbeider en de arbeiderskinderen en de middle- en upperclass kinderen. Deze laatsten zouden met het nodige paternalisme de gewone man manu militari dwingen tot geluk... met voor Italië en Duitsland de Rode Brigades/RAF als desastreus gevolg. Waar zaten dat soort Belgische revolutionairen, vraag ik me nu af. Maar de ideologische rechtlijnigheid van toenmalige vrienden, deed ook hen, niet onderduiken in de illegaliteit, maar wel uit het zicht verdwijnen. Contacten beperkten zich tot om de zoveel jaar eens langs te komen met het verhaal van de nakende overwinning, ondertussen kilo’s verplichte lectuur achterlatend.
Het echte herstel van die vriendschappen gebeurde jaren later, toevallig. Ik was te moe om een kwartier te stappen naar het huis van mijn moeder en nam dan maar de tram waar de wattman een oude vriend bleek die de revolutie nog genegen was.
Maar er zat al sleet op z’n revolutionaire waarheid, wat maakte dat onze vriendschap terug een kans kreeg en tot op heden heeft stand gehouden. De revolutie van de grote waarheid heeft hij niet lang daarna definitief opgegeven. Niet zonder de nodige afkickverschijnselen: zo herinner ik me duidelijk z’n ontreddering tijdens “Tien Amien”.
Jaren later kregen ook de Rode Brigades een anekdotische plaats in mijn geheugen. Tijdens een Europees onderwijsproject bezocht ik regelmatig Bologna waar ik moest samenwerken met een Italiaanse collega: een generatiegenote die zich ooit nuttig had gemaakt om zich over een gevangen Rode Brigadist te ontfermen: zij bezocht de man regelmatig in de gevangenis al waar tijdelijk iets moois groeide maar nooit de volle bloei bereikte... slechts de wereldvreemdheid was haar deel gebleven.
Tijdens de film herinnerde ik me ook zeer duidelijk waar en met wie ik was tijdens de de finale van de wereldbeker voetbal die in deze film als auditieve achtergrond figureert. Het was een hete zondagmiddag, tijdens de jaarlijkse familie-BBQ, met op de achtergrond diezelfde wereldbeker: Italië tegen Duitsland. Voor mijn moeder was het vooral belangrijk dat die vermaledijde Pruisen op hun donder zouden krijgen... een ander tijdsgewricht een ander verhaal te verwerken!
Deze film is een aanrader voor elke generatie en ken je iemand die het merendeel van z’n jeugd gesleten heeft in de behandelde periode, hou je dan klaar want je kan ervan op aan dat de associatieve verhalen niet lang op zich zullen laten wachten.

Een laatste keer gekeken!

Terzake” het duidingsprogramma hoeft voor mij niet meer. Ik had al langer twijfels over de journalistieke eerlijkheid van de presentatoren. Maar vrijdag 4/02/05 maakte S. Bracke het weer eens al te bont.
De heer Bracke stelde zich in het interview met de vakbondssecretaris van het ABVV op als een echte inquisiteur. Elke vraag (beginnend met de geijkte formule: stel dat... waarop enkel politieke zwaargewichten niet antwoorden of zich dat toch kunnen permitteren!) ging er van uit dat er gefraudeerd was met overheidsgeld tot het tegendeel bewezen is. Eigenlijk kwam het er op neer dat de heer Bracke gewoon de platitudes en vooroordelen van het Vlaams Bedrog debiteerde weliswaar gevolgd door een vraagteken.
Maar er moest en zou door de kijker getwijfeld moeten worden aan de antwoorden van de vakbondsman, enige ruimte om achteraf zelf conclusies te trekken was er niet. Zijn het niet diezelfde journalisten die vinden dat je VB-verkozenen niet te hard moeten aanpakken want anders duw je ze in de rol van underdog?
Welnu voor mij zit sinds vrijdagavond de vakbond in die positie en kan ze op mijn onvoorwaardelijke sympathie rekenen.
“Terzake” is voor mij niet langer een goede bron van achtergrond informatie.
Erger nog, dit soort interviews begint school te maken: de dag voordien, donderdag, werd de vakbondsvertegenwoordiger van het ACV i.v.m. de witte woede op vergelijkbare manier aangepakt door de jongere collega van de heer Bracke, Tim Pauwels, met als resultaat dat mensen (in mijn omgeving) uit de verzorgingssector na enige twijfel over de motieven om te staken er nu resoluut voor willen gaan...bedankt Tim!

dégoutant

Hoe Margriet Hermans er momenteel in slaagt om media-aandacht te krijgen, is noch min noch meer zum kotzen! Het is namelijk mevrouw Hermans gelukt om als BV haar facelift te laten sponsoren door een weekblad.
En dan maar als liberaal drammen dat de gezondheidszorg te duur is en moet geprivatiseerd worden: sorry voor wie, ook noodzakelijke ingrepen, dan niet kan betalen, die moet maar een sponsor zoeken... of zoals die Franse prinses uit de tijd voor de Franse Revolutie zei, toen ze het volk op straat zag demonstreren dat ze geen brood hadden: "Dan moeten de mensen maar gebakjes eten".
Elke dag vind ik fratsen als deze verklaard in Peter Sloterdijks "Kritiek van de Cynische Rede". Hij schrijft:"De morele paradox van het kapitalisme is de eigenaardige duldbaarheid van het 'onduldbare', het comfort te midden van de verwoesting en het luxeleventje te midden van de permanente catastrofe."

De plicht tot weten.

“Elke dag moet men opnieuw gebruik maken van het natuurrecht miljoenen dingen niet te weten te komen”, schrijft Peter Sloterdijk in z’n “Kritiek van de Cynische Rede”. Wat de schrijver hiermee bedoelt, is in geen geval een vrijgeleide aan Hugo Coveliers om tegen alle democratische & humanistische waarden in te blijven volharden dat extreem-rechts een valabele partner is om een stad of land te besturen. En dit op een dag als vandaag wanneer alle democraten & humanisten de bevrijding herdenken van Auschwitz.

Over gevraagd worden voor het lidmaatschap van een machtspartij.

Enkele dagen geleden kon je in de kranten lezen dat het aantal partijleden snel bergaf gaat.
Allicht is dit niet het begin van het einde, maar de logische evolutie naar kiesverenigingen die niet langer op het gros van de militanten steunt, maar op enkele reklamegoeroe's en mediakenners.
Om in de sfeer te blijven:

U vroeg me, kaderlid
Voor een ledenkaart
Van de verleidelijk-verderfelijke partij
Wat een belediging
Voor de bloemen en de vogels
Van mijn land
De fauna & flora
Uit mijn hart

Chenjerai Hove (vrijvertaald door Mathias Rutger)
Poem of the week:http://zimbabwe.poetryinternational.org/cwolk/view/24800

Iedereen een weblog!

De wereld ons dorp en via internet kom je alles te weten oftewel het informatiecynisme zoals Peter Sloterdijk het noemt in “Kritiek van de cynische rede” en ik citeer:
“...
-Such is life. Voor nieuws staat alles ter beschikking. Wat voorgrond is, wat achtergrond; wat belangrijk is, wat onbelangrijk; wat trend is, wat episode: alles schikt zich in een gelijkvormige reeks waar gelijkvormigheid tevens gelijkwaardigheid en onverschilligheid opwekt.
Waar komt deze ontremde honger naar informatie vandaan, die verslaving, die dwang om dagelijks te leven in het bruisen van informatie en dit ononderbroken bombardement van onze hoofden met waanzinnige hoeveelheden onverschillig-belangrijk, sensationeel-onbelangrijk nieuws te dulden?
...”

Een mening om middernacht.

Middernachtelijk oordeel.

we behoeven onze zorgen om de spoken
om telkens weer witte mensensilhouetten te zien
verdwijnen als middernachtelijke wanen
of anders verspreidt als alledaags geluid
onophoudelijk naar alle hoeken
van jouw brein alleen
hergroeperend onder je kruin
de beelden als getuigen gesponnen in een web.


elke nacht voel ik de angst
gedroomde gedempte voetstappen
belopen nauwelijks hoorbaar de trappen
ononderbroken een foltering voor jou alleen
het gulzig genomen medicijn voor het slapengaan
scheidt mij van de dag
de zachte, bekommerde geliefde naast me valt gelukkig, tevreden in slaap
vergetend dat mijn nachtgeest zich bevindt
buiten zijn land van knettergekke wolken


we behoeven onze zorgen om de angst
te ontdekken, dagelijks vastgezet als een hoeksteen
anderzijds
brieven van doden bereiken zelden mijn hart
en kondigen het kloeke einde aan
van het fundamenteel onzichtbare
wat uitmunt in het majestueuze
gewaarworden vanuit het voelen


elke nacht waak ik ogen dichtgeknepen
telkens weer verschijnen
menselijke gedaanten met donderwolkentronies
de omringende muren en het plafond
ontmoeten elkaar per ongeluk
en voortdurend valt mijn maat
z’n hoofd van z’n romp
en ik maar panisch janken en jammeren
mijn volgend leven een last in z’n dromen
rare ruimtes dobberen in het donker
geven gewicht aan mijn gekende smaak

we behoeven onze zorgen om te sterven
en zo het aanzicht van de wereld
niet aanvaarden tot op vandaag
anderzijds
onze voorouders met hun voortdurend vragen
over het miserabele alles omvattende noodlot
de dood van de ene omsluit ieders levensloop
een droom omsluit iedere manier van sterven

elke nacht droom ik om twee uur ’s nachts
de draaiende maan wikkelt me zo vast
in haar enorme tong tot ik niet meer kan
ik zag het gezicht van de slang menselijke tronies
het gave lijf van de geit
het spoor van de kruipende spin
in niets daarvan een spoor van vrolijkheid!
en ik weet dit alles gedroomd
tot zachte, bedachtzame handen
me onttrekken aan de nacht

Zhai Yongming
(vertaald uit het Engels door Mathias Rutger)

GLOED

Gloed is een theaterbewerking van de gelijknamige roman van de Hongaarse schrijver Sándor Márai (1900-1989), geregisseerd door Lucas Vandervost en gespeeld door Mieke De Groote, Bob De Moor, Wim Van der Grijn en Tania Van der Sanden.
Een ode aan de vriendschap:
Henrik en Konrád leerden elkaar kennen toen ze tien jaar oud waren. Sindsdien waren ze onafscheidelijk. Tot Konrád op een dag wegging. Eenenveertig jaar later ontmoeten ze elkaar opnieuw. Ondanks verschillende passies, ondanks ontrouw en verraad, ondanks jaren van pijn en eenzaamheid, blijkt datgene wat hen bindt nog steeds sterker dan datgene wat hen ooit scheidde. En alles komt altijd terug.

Zaterdag 15/01/05 zag ik deze voorstelling in het CC van Mortsel.
Een visueel sterke openingsscène deed het beste verhopen. Een duidelijk afgebakend vierkant waarin het hoofdpersonage (Bob De Moor) in z’n schamele naaktheid wordt gewassen: de mens herleidt tot de essentie van z’n bestaan, een oerbeeld als het ware. Maar spijtig genoeg eindigt met deze scène ook het theatrale aan dit stuk. Vanaf dan wordt het verteltheater en gebeurt er niets meer visueels wat theater onderscheidt van literatuur of voordragen. Er volgt een sterke monoloog van Bob De Moor die sporadisch onderbroken wordt, maar theatraal valt er niets te beleven. Van een echte theaterbewerking kun je niet spreken: spijtig want de tekst is zeer mooi: het boek is dus eens te meer beter dan...

Wandelen in de grote stad.

Een paar dagen geleden een wandeling gemaakt door de Brusselse Matongéwijk: een hemelsbreed verschil met de Antwerpse Seefhoekwijk. In de Brusselse wijk heb je een gezonde vermenging van alloch- en autochtone winkeltjes en vertegenwoordigers van de grote West-Europese ketens. Een schril kontrast met de Antwerpse wijk, waar je enkel allochtone winkeltjes vindt en je in de zijstraatjes de kansarmoede van de muren straalt. In Brussel loop je door een multiculturele wijk, in Antwerpen de “Bronx”... Maakt de lokale mentaliteit het verschil?
Op de site van de Brusselse toeristische dienst vind je onder de naam "Broodje Brussel" een aantal wandelingen die telkens een ander deel/aspect van de stad belichten. Ook de Antwerpse noordwijk spant zich in voor een beter imago: meer info via de stedelijke website.

Fout signaal: Louis Major krijgt nog maar eens gelijk!

Zwangerschapsverlof van 15 weken? Flauwekul want de socialistische minister Freya Van den Bossche heeft genoeg aan 9 weken... Een fout signaal, dunkt me, nu het huidig systeem van sociale zekerheid ter discussie staat. Levenskwaliteit, onthaasting, nooit van gehoord... Van een uitgesproken liberaal als Patricia Ceyssens had je zo iets kunnen verwachten: net bevallen zou die al dadelijk achter haar computer kruipen om het land verder te besturen en duidelijk te maken dat kinderen niet hinderen als je carrière wil maken. Van een socialiste zou je integendeel kunnen verwachten dat ze minstens een signaal geeft dat de sociale verworvenheden dienen gerespecteerd te worden, zonder dat je carrière in het gedrang hoeft te komen. Het is haar vrije keuze, maar het merendeel van haar achterban heeft als loontrekkende niet die vrije keuze, want hun bazen zullen het voorbeeld van deze telg van de socialistische voorhoede wel aangrijpen om te beknibbelen. Haar keuze, al dan niet bewust, past perfect in de individualistische tijdsgeest, maar socialisme staat toch voor solidariteit en daarmee samenhangend levenskwaliteit? Neen, eerder geeft ze de voormalige socialistische vakbondsleider Louis Major gelijk: “Wijven moeten niet zoveel complimenten maken”.

loyauteit

...De snel vervliegende keuzen van het electoraat zijn volgens Marijnissen (Nederlandse SP) bij uitstek voorbeelden van de hedendaagse zapcultuur. ,,Zappen wil zeggen: geen loyaliteit. Dat is hetzelfde als met jobhoppen. Mensen zijn heel egocentrisch geworden de afgelopen twintig jaar. Zonder offers geen solidariteit. Een offer breng je in het besef dat je pas over lange tijd zelf degene kunt zijn die iets nodig heeft. Die notie is verdrongen door de hedonistische cultuur.’’...
ofte gelezen in TROUW (4/01/05) wat ik zelf aanvoel.