[We zijn ongerust.]
‘We zijn Vlaming, Brusselaar of Waal, we zijn Belgen en wereldburgers. We willen niet dat er nieuwe muren worden opgetrokken tussen mensen, tussen regio's en tussen landen. We willen niet dat het solidariteitsbeginsel wordt vervangen door wedijver en egoïsme. Wie wordt er beter van, als mensen tegen elkaar worden opgezet?’
Ja, wie wordt er beter van de splitsing van ons land? Dat zullen zeker niet de gewone mensen zijn, maar wel de werkgevers. Die steken hun bedoelingen niet onder stoelen of banken. Wie de nota van de Vlaamse werkgeversorganisaties Voka en Unizo aan de Vlaamse onderhandelaars voor een federale regering leest, begrijpt meteen waar het hen om te doen is:
- Beperking in tijd van de werkloosheidsuitkeringen
- Verhoging van de (brug)pensioenleeftijd
- Meer overuren
- Flexibeler werken (loopbaanrekening)
- Meer uitzendarbeid
- Aparte CAO’s per gewest.
Splitsing zou ertoe leiden dat de werknemers in dit land concurrenten van elkaar worden. Dan komt een neerwaartse spiraal op gang. De motor daarvan is de dreiging dat de werknemers in het andere gewest de door de werkgevers geëiste inspanningen wél accepteren. Dat is de essentie van de nota van de Vlaamse werkgeversorganisaties. Hun Waalse collega’s staan al te trappelen… om hetzelfde te doen.
In een economie met bedrijven die recordwinsten boeken, vraagt men de gewone mensen bijkomende lasten te dragen. Het is al te gek.
Tegelijk blijven Voka en Unizo wel… een pleidooi houden voor nog verdere lastenverlagingen voor de bedrijven.
[Stelling 1]
‘Alles wat we vandaag in België hebben, is door Vlamingen, Brusselaars en Walen gezamenlijk tot stand gebracht.’
Sinds 150 jaar is er geijverd voor de verbetering van de arbeidsomstandigheden en sociale voorzieningen in dit land. En wel samen: zowel in het zuiden, het midden als het noorden van het land. Dat heeft tot gevolg gehad dat wij in een welvarend land leven met de meest uitgebouwde sociale zekerheid erbovenop. Dat is een verwezenlijking waar de Belgen trots mogen op zijn.
Wat gezamenlijk is opgebouwd, valt of staat met de solidariteit tussen alle Belgen. Deze solidariteit wil men vervangen door ‘ieder voor zich’. Om met des te minder weerstand de sociale rechten op de helling te zetten.
[Stelling 2]
‘De solidariteit tussen de rijkere en armere inwoners en de solidariteit tussen rijkere en armere regio's zijn pijlers van onze Belgische samenleving.’
Van kindergeld tot (brug)pensioen, van gezondheidszorg tot werkloosheidsuitkering… iedereen geniet op de een of andere manier van de sociale zekerheid. Dat er daarbij verschillen bestaan in de mate waarop mensen een beroep doen op de sociale zekerheid, is normaal. Maar dat betekent niet dat er misbruik wordt gemaakt van het systeem.
In Vlaanderen worden meer uitkeringen betaald aan pensioenen en brugpensioenen. In Wallonië zijn er in bepaalde streken meer werkloosheidsuitkeringen. Wil dat zeggen dat er ‘geprofiteerd’ wordt van het (brug)pensioen in Vlaanderen en van de werkloosheidsuitkering in Wallonië? Nee. Het wijst er alleen maar op dat er in Vlaanderen meer vergrijzing is en dat er in Wallonië minder arbeidsplaatsen beschikbaar zijn.
En zo zijn er ook verschillen tussen streken binnen Vlaanderen en binnen Wallonië. En die zijn even uitgesproken. Gaan we in Vlaanderen dan Limburg en de Westhoek afstoten? En Charleroi en de Borinage uit Wallonië bannen? In elk land zijn er solidariteitsstromen (transferten) tussen welvarende en minder welvarende streken. En dat is maar goed ook.
De situatie kan snel omslaan. In de jaren 50 en 60 financierde de Waalse industrie mee de ‘Vlaamse’ sociale zekerheid. En binnenkort zal de jongere bevolking in Brussel en Wallonië de vergrijzing in Vlaanderen mee betalen.
[Stelling 3]
(1) ‘We willen voor iedereen een behoorlijk loon voor hetzelfde werk, ongeacht de taal die we spreken.’
We willen gelijk loon voor gelijk werk. Dat kan niet met aparte CAO’s voor de verschillende gewesten. Het zou absurd zijn voor een bedrijf met meerdere vestigingen in de verschillende regio’s van het land, er verschillende loonsvoorwaarden of arbeidsomstandigheden op na te houden.
(2) ‘We willen dat alle landgenoten hetzelfde recht hebben op gezonde en veilige leef- en arbeidsomstandigheden, waar onze werkplaats of ons kantoor ook gevestigd is.’
Mensen zijn geen grondstof, die je bestelt of afzegt als het wat minder gaat of als je ze een dag niet meer nodig hebt. We zien mensen graag aan het werk, maar dan wel in een goede en veilige job. Dat kan niet met een wildgroei van uitzendarbeid en interimarbeid, die bieden te veel onzekerheid. Die wildgroei is er overal, onder druk van de Europese Unie. Voka en Unizo hopen in dat proces vlugger vooruit te gaan, zonder de ‘last’ van Brussel en Wallonië. Maar daar zullen de patroons op hun beurt proberen ‘beter en sneller’ te doen.
Antwerpen is de koploper van het aantal (uitkeringen voor) arbeidsongevallen. ‘Profiteren’ de Antwerpenaars daarom van de sociale zekerheid? Nee, niet de Antwerpenaars maar de onveiligheid en de stress op het werk moeten aangepakt worden. Een nationaal geregelde arbeidsbescherming zet een rem op de risico’s. Wat zal er gebeuren als ieder zijn eigen potje mag koken?
(3) ‘We willen dat iedereen die zijn job verliest, recht heeft op dezelfde bijstand en hulp, ongeacht de streek waarin we wonen.’
Voorstanders van de splitsing willen de werkloosheid in duur beperken en het schorsingsbeleid verharden.
In Wallonië zijn er voor elke vacature 32 werkzoekenden. Wat is het voordeel voor de gewone man dat mensen van de werkloosheidsuitkeringen worden geschrapt als er geen jobs voorhanden zijn? Dat duwt mensen in de armoede.
(4 ) ‘We willen dat elk kind in het land dezelfde kansen krijgt, ongeacht de regio waarin het is geboren.’
Wat zouden wij winnen bij de voorstellen van sommige Vlaamse politici om een Vlaams kind meer kindergeld te geven dan een Waals kind? Het mooie is net dat beide kinderen eenzelfde start krijgen en dat er geen ongelijkheid bestaat in de uitkering.
(5) ‘We willen dat alle ouderen hetzelfde recht op een fatsoenlijk pensioen krijgen, ongeacht of ze in Brussel, Vlaanderen of Wallonië leven.’
Over het (brug)pensioen zijn Voka en Unizo zeer duidelijk: ‘Schaf onmiddellijk het brugpensioen af en ga naar een loopbaan van 45 jaar.’ (Knack van 12 september 2007) Op die manier willen zij het pensioenstelsel uithollen.
Voor hen gaat het generatiepact nog niet ver genoeg. Zij willen het proces van ‘langer werken’ versnellen. En dat kan volgens hen beter in een autonoom Vlaanderen. Maar de architecten van toen bevinden zich ook in Brussel en Wallonië. En zij zullen niet willen achterblijven.
De vergrijzing wordt onbetaalbaar, beweren de werkgevers. Maar de kortingen op de patronale bijdragen voor de sociale zekerheid lopen al op tot 5 miljard euro. In feite weigeren de werkgevers een deel van het indirecte loon, dat bestemd is voor de kassen van de sociale zekerheid, nog langer te storten. In die ‘uitstap’ zit de ‘onbetaalbaarheid’ van het systeem.
Vlaanderen heeft een oudere bevolking zodat deze regio verhoudingsgewijs meer pensioengeld nodig heeft.
Transfers zijn inderdaad omkeerbaar in de tijd. In de jaren na de Tweede Wereldoorlog telde Vlaanderen meer werklozen dan Wallonië, vandaag is dat omgekeerd. De belangrijkste boodschap daaruit is dat de solidariteit tussen de mensen en de regio’s heeft toegelaten dat het systeem functioneerde.
[Besluit]
‘Kortom, we willen solidariteit en geen splitsing.’
De solidariteit en de welvaart, vertaald in onze sociale zekerheid en in onze sociale wetgeving, vormen een kathedraal die we moeten koesteren. Kathedralen bouwt men niet op één dag, aan deze kathedraal hebben de Belgen gezamenlijk gebouwd. Wij laten die niet afbreken onder valse voorwendsels, noch door politici, noch door het patronaat.
Daarom: red de solidariteit!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten