De laatste doet het licht uit: Wereldwinkel Lille stopt ermee.

Waar iemand uit het aangrenzend dorp

Noch min noch meer een allochtoon is

Waar K. altijd katholiek maar

Daarom nog niet christelijk is

Waar het wereldbeeld wit is

En iedereen een grijze muis is

Daar kleur je niet buiten de lijntjes

Daar open je geen raam op de wereld

Dat een kijk geeft die haaks staat

Wereldwinkelhaaks

Op wat was, is en zal zijn

Dus over naar de orde van de dag

Waar iemand uit …

Spoor Noord.

Op weg naar het werk:
een mooie confrontatie met
andermans werk.

Textiles (in M HKA): een impressie.

Op weg naar het Noorden.

Na 1 maand Zweden & Finland nu 10 maanden naar Antwerpen Noord:

Gezanik & bagger.

Overal zanikt bagger
zwachtelend rond de reuzenlaarzen
waarin ik mijn tijd beklim haast verzadigd ja
maar het is nog steeds de mij bemestende tijd
mijn voertuig vore en trog (Lucebert)

Ooit zeg je nooit (meer)

Ooit hebben we met veel overtuiging en

evenveel benefietwijn & -brood & -spelen

de Morgen helpen redden

Ooit waren we aandeelhouder

met een overtuiging die nominaal

de duizend franken ruim overschreed

Ooit schonken we belangloos datzelfde

aandeel met een zelfde overtuiging

aan de Morgen

Ondertussen lazen we zelfs de Morgen…

Vandaag blijkt die overtuiging een sta-in-de-weg

van een marktgericht denken

dat naar believen mensen dumpt

omdat gezanik over bagger meer rendeert…

Nooit gedacht dat ik ooit moest zeggen:

de Morgen? Neen bedankt!

Mijn abonnement ga ik niet verlengen.

Ode aan de arbeid. (Alain de Botton)

Citaten uit “Ode aan de arbeid” van Alain de Botton:

• (p. 31) De hobby van de scheepsspotters grijpt terug op de gewoonten van premoderne reizigers die, wanneer ze in een nieuw land arriveerden, vaak bijzondere belangstelling toonden voor de plaatselijke graanschuren, aquaducten, havens en werkplaatsen, in de overtuiging dat het gadeslaan van arbeid even inspirerend kon zijn als alles wat er te zien was op een toneel of een kerkmuur – een verfrissend alternatief voor de hedendaagse opvatting die toerisme direct verbindt met vermaak, waardoor onze belangstelling niet meer zozeer uitgaat naar aluminiumgieterijen en rioolzuiveringsinstallaties, als wel naar de veel geprezen genoegens van musicals en wassenbeeldenmusea.

• (p. 82) In de ideale economie volgens Pareto worden banen steeds verder opgesplitst, zodat er een verzameling complexe vaardigheden tot ontwikkeling komt die vervolgens over de arbeiders wordt verdeeld. Het zou in ieders belang zijn als dokters geen tijd verdoen met het leren repareren van boilers, als treinmachinisten niet de kleren van hun kinderen hoeven te naaien en verpakkingstechnologen van een koekfirma opslagaangelegenheden overlaten aan hen die zijn geschoold in bevoorradingsketenmanagement, zodat zijzelf hun aandacht volledig kunnen richten op de verbetering van machines voor rolverpakkingen. In een perfecte samenleving zouden alle banen zo specialistisch zijn dat niemand meer zou begrijpen wat een ander deed.

• (p.102) … waarin een analyse werd gegeven van twee tegengestelde houdingen ten opzichte van werk in de geschiedenis van respectievelijk het protestantse en het katholieke gedachtegoed. In de katholieke leer was de definitie van verheven arbeid voornamelijk beperkt gebleven tot de taken die priesters verrichtten in dienst van God, terwijl praktische en commerciële werkzaamheden in een volkomen miderwaardige categorie waren geplaatst, waarin op geen enkele manier typisch christelijke deugden tentoon werden gespreid. Het protestantse wereldbeeld daarentegen, zoals zich dat in de zestiende eeuw had ontwikkeld, was er opgericht alledaagse taken in ere te herstellen, met het argument dat veel ogenschijnlijk onbeduidende bezigheden degenen die ze verrichtten in feite in staat stelden te laten zien dat zij rein van ziel waren. Volgens deze visie konden nederigheid, wijsheid, eerbied en barmhartigheid net zo goed in een winkel als in een klooster worden beoefend. Verlossing kon worden bereikt in het alledaagse bestaan en niet alleen in de grootse, gewijde momenten die het katholicisme daarvoor had uitverkoren.

• (p. 108) Wat een vreemde beschaving: buitensporig rijk en toch vastbesloten haar welvaart nog te vergroten met de verkoop van verrassend nietige dingen waarvan het nut zeer betrekkelijk is; een beschaving die heen en weer wordt geslingerd en maar geen balans weet te vinden tussen zinvolle doeleinden waarvoor geld kan worden aangewenden de in moreel opzicht vaak triviale en destructieve methoden waarmee het wordt gegeneerd.

• (p. 113) Hoe machtig onze technologie en hoe complex onze ondernemingen ook mogen zijn, het opmerkelijkste kenmerk van de moderne arbeid is uiteindelijk misschien wel iets wat in ons zelf zit, een aspect van onze mentaliteit: de wijdverbreide overtuiging dat ons werk ons gelukkig moet maken.

…

Zo was het niet altijd. In de vierde eeuw voor Christus omschreef Aristoteles een mentaliteit die meer dan twee millennia lang zou heersen, toen hij verwees naar de structurele onverenigbaarheid van voldoening en een betaalde baan.

…

Alleen eigen vermogen en een leven zonder verplichtingen zouden burgers in staat stellen de hogere geneugten van muziek en filosofie te leren kennen.

• (p. 121) Een citaat van Maslow: “Het is niet normaal dat we weten wat we willen. Dat is een enorme en uitzonderlijke psychologische prestatie”.

• (p. 260-261) In de geschiedenis van de mensheid is de zweep vrijwel altijd het enige instrument geweest waarmee werknemers ertoe konden worden bewogen hun taken energiek en behendig uit te voeren. Zolang arbeiders alleen maar hoefden neer te knielen om verdwaalde korenaren van de dorsvloer op te rapen of uitgehakte stenen een helling op te slepen, kon men hen ongestraft en met veel profijt hard en vaak slaan. Maar met de opkomst van taken die alleen konden worden verricht als degenen die ermee werden belast redelijk tevreden waren en niet slechts doodsbang en gelaten, moesten de regels voor tewerkstelling worden herschreven. Zodra duidelijk werd dat iemand die werd geacht met overtuigende daadkracht hersentumoren te verwijderen, bindende, rechtsgeldige documenten op te stellen of luxeappartementen te verkopen niet kwaad, somber of rancuneus kon zijn én rendabel kon functioneren, werd het geestelijk welzijn van werknemers een belangrijke prioriteit voor de leidinggevenden.

• (p. 349) Ons werk zal in elk geval een afleiding zijn geweest, het zal een perfecte zeepbel hebben gevormd om onze drang naar perfectie op te projecteren, het zal onze onmetelijke zorgen tot een paar relatief kleine en haalbare doelen hebben beperkt, het zal ons een gevoel van bekwaamheid hebben verleend, het zal ons op deugdzame wijze hebben vermoeid, het zal voor brood op de plank hebben gezorgd. Het zal ons voor grotere ellende hebben behoed.

De Leraar van Bart Koubaa.

Info over het boek:

• Op de achterflap van het boek:

De Kraai is leraar Nederlands op een school voor beroepsonderwijs.

Binnen een paar jaar zal hij van zijn welverdiende rust kunnen genieten. Als hij echter het slachtoffer wordt van een uit de hand gelopen grap, slaan bij hem de stoppen door – of is het zijn ware aard die naar boven komt?

Met “De Leraar” schreef Bart Koubaa een verontrustende en spannende roman die de westerse moraal onderuithaalt, een “Bint” van de eenentwintigste eeuw. Wat begint als een zelfportret van een uitgebluste en verzuurde docent eindigt met en bikkelharde confrontatie die de lezer verdwaasd achterlaat.

• Op de KLARA-website (Bron: www.klara.be literatuur de leraar bart koubaa interview auteur mezzo ruth joos):

In zijn nieuwste roman "De Leraar" verwerkt Koubaa de cynische en soms regelrechte racistische geluiden uit de leraarskamers van verschillende beroepsscholen. De auteur werkt zelf op een gentse school en weet dus waarover hij schrijft.

Korte bespreking:

Wanneer je, als leraar algemene vakken (dus ook nederlands) in het deeltijds beroepsonderwijs, bovenstaande flaptekst leest, kan je niet snel genoeg aan het boek beginnen. En inderdaad: al van de eerste bladzijden is het bingo. Al wat je weet en hoort over uitgebluste collega’s in concentratiescholen, passeert de revue. Maar op die scholen geef ik geen les… die verhalen hoor ik via via… Verhalen die mij ook bereiken via de jongeren die finaal in het deeltijds terecht komen.

In tegenstelling tot de auteur zal ik die verhalen niet altijd duiden als het resultaat van verzuring en verrechtsing maar eerder als het ventileren van frustraties op momenten dat het wat tegenzit. Het blijft tenslotte een moeilijke opdracht om schoolmoeë (niet verwarren met leermoeë jongeren: zelden ontmoet overigens!) jongeren te motiveren om werk te maken van hun toekomst.

Mijn ervaring (in het deeltijds beroepsonderwijs) is totaal anders dan wat B. Koubaa aan materiaal heeft verzameld tijdens z’n job in een Gentse school. Ik twijfel niet aan de realiteit die hij beschrijft: het relatieve succes van het deeltijds Onderwijs is volgens mij het gevolg van die realiteit.

Iedereen heeft allicht het recente verhaal gelezen of gehoord van die oud-leerling van het Centrum voor Deeltijds Onderwijs, Antwerpen-Noord die “paniek zou gezaaid hebben met een revolver”. Als je dan “De Leraar” net gelezen hebt kan je je zo de dialogen in de leraarskamer voor de geest halen. Maar wat de leraarskamer van dat CDO betreft, sla je dan de bal volledig mis. Daar geen racistische of verzuurde opmerkingen over die oud-leerling, maar wel oprechte verontwaardiging over de journalisten & cameraploegen die als ratten uit de riolen te voorschijn gekomen waren in het zog van de politie en iedereen die het schoolgebouw wilde verlaten intimideerden en aanklampten om toch maar een smeuïg verhaaltje op te pikken. Een journalist meldde letterlijk aan z’n redacteur:”Ik heb niet veel, maar ik kan er wel wat van maken”.

Nog groter was de verontwaardiging wanneer een collega op de sites van de Vlaamse kwaliteitskranten (DM & DS) las dat ze dit stomme voorval linkten aan een moord op een Amsterdams schoolplein.

Maar terug naar het boek: naar mijn gevoel valt het uiteen in twee delen die inhoudelijk weinig met elkaar te maken hebben. Van p.7 tot p.244 (hfdstk 1 – hfdstk 109) krijg je het sfeerbeeld van een beroepsschool met vooral cynische, uitgebluste leerkrachten. B. Koubaa beschrijft dit in een jounalistieke stijl: het lijkt haast een verslag. Dit deel kan perfect als basis dienen om het geschetste probleem aan te pakken tijdens studie- of bijscholingsdagen voor leerkrachten.

Vanaf p.245 tot het einde (hfdstk 110 – hfdstk 120) moest er blijkbaar dringend een plot verzonnen worden om het journalistieke verslag op te krikken tot een “spannende” roman. De plot in deel 2 is er met de haren bijgesleurd, een format die aan gelijk welk professioneel milieu gehecht kan worden. Ik wil de plot hier niet verklappen, maar echt onder de indruk was ik niet, eerder ontgoocheld.

Waar hebben we dat nog gehoord de laatste tijd?

_
" Owners of capital will stimulate working class to buy more and more of expensive goods, houses and technology, pushing them to take more and more expensive credits, until their debt becomes unbearable. The unpaid debt will lead to bankruptcy of banks, which will have to be nationalized and State will have to take the road which will eventually lead to communism."
_
Karl Marx in 1867

Nieuwpoort, februari 2009.

Middelmatige helden.

Een uitspraak van de Roemeense schrijver Emile Cioran tijdens een feestje op de Sorbonne in het jaar 1968:

"La France est foutue! Alors que depuis 1789 elle a donné au monde les plus grands révolutionaires, sa jeunesse d'aujourd'hui se pavane devant les portraits de médiocres figures d'importation comme Mao ou Che Guevara."

(Net gelezen in Philosophie Magazine jan 2009)

Geprangd tussen twee eeuwigheden.

Geprangd tussen twee eeuwigheden.

Het hoofd zwaar, het lijf onwillig :

zo weet ik met het leven weinig blijf

breuklijnen die elkaar vinden, steeds weer vinden

schijnbaar toevallig, ogenschijnlijk moeiteloos

ongeïnteresseerd, de natuur geëigend.

Het praten zwaar, het oor onwillig

want waar het hart van vol is

loopt het oor zelden vol.

Maar het voelen tussen adem en zucht:

meer dan ooit zit ik geprangd tussen oneindigheden,

eeuwigheden van nog niet te leven en reeds dood

hoe rendabel is een juist taal gevoel?

Hebzucht maakt
mensen dom maar
een lesje woordenschat
kan veel verhelpen,
zoek de betekenis
van het woord:
risico.
Geldt die betekenis ook
in de samenstelling:
risicokapitaal?

Middelheimziekenhuis, 9de verdieping.

...
Hadden we maar meer dan één hart
verzucht hij. Konden we het afstoten
als een verwelkte bloem
maar we worden verscheurd en verdeeld.

Elk fragment heeft zijn plaats
troost de archeologe die graag in zijn ruïnes wroet.
Voor een lang verhaal heeft zij
aan een scherf genoeg.
...

uit "de archeologie van het hart" van HERMAN LEENDERS

Candide.

Wanneer een zich links noemend politicus

zich profileert door Dendermonde in Gaza te situeren,

wanneer een rechts politicus dat zielig vindt

omwille van de morele superioriteit,

wanneer een journalist zonder resultaat

aanbelt bij de ouders van een moordenaar

terwijl de cameraman inzoemt op hun nieuwe-rijken-stulpje,

dan gehoorzamen ze allemaal aan de wetten van de markt

Et alors? Tout est au mieux dans le meilleur des mondes possibles…

Zijn journalisten gebedsgenezers?

Dirk De Schutter in De Morgen over de Dendermondse tragedie:

...
We roepen met zijn allen in koor dat we in shock zijn. Maar zijn we in shock, of zijn we verlekkerd op wat er gebeurd is? Iemand in shock keert zich af en zwijgt. Hoe komt het dat wij, die naar verluidt in shock zijn, niet genoeg krijgen van deze gruwel? Verlustigen we ons niet op een voor ons verborgen manier in dit spektakel?
...

Aken, laatste dagen van december 2008.

Vrije meningsuiting.

Gelezen in The Wallstreet Journal:

A Dutch court imports Saudi blasphemy norms to Europe
...

"Freedom of expression fulfills an essential role in public debate in a democratic society. That means that offensive comments can be made in a political debate."

...

The court yesterday overruled this decision, arguing that the lawmaker should be prosecuted for "inciting hatred and discrimination" and also "for insulting Muslim worshippers because of comparisons between Islam and Nazism." This is no small victory for Islamic regimes seeking to export their censorship laws to wherever Muslims reside. But the successful integration of Muslims in Europe will require that immigrants adapt to Western norms, not vice versa.
...

Ondertussen worden in de Antwerpse gemeenteraad schepenen verweten relgedrag van moslimjongeren uit te lokken wanneer ze gebruikmaken van hun recht op vrije meningsuiting...

How bright is the future?

Barack Obama in zijn speech:
...
Want we weten dat onze verscheidenheid een sterkte is, en geen zwakte. We zijn een natie van christenen en moslims, joden en hindoes, en ongelovigen. Wij zijn gevormd door elke taal en cultuur, uit elke uithoek van deze aarde. En omdat we de bittere smaak van burgeroorlog en segregatie geproefd hebben, en sterker en nauwer verenigd uit dat duistere hoofdstuk zijn gekomen, kunnen we het niet helpen dat we geloven dat de oude vetes ooit voorbij zullen zijn, dat de stammengrenzen snel zullen oplossen, dat naarmate de wereld kleiner wordt onze gedeelde humaniteit zich zal openbaren, en dat Amerika zijn rol moet spelen om een nieuw tijdperk van vrede te introduceren.
...

http://the-brights.net/

Geert Buelens in De Morgen van 21/01/09:
...
En kijk, gedurende de hele campagne klonk Obama als een achterneef van de grote nationale dichter Walt Whitman en zondag werden de morele moed en het inzicht van Lincoln geëerd door als links bekendstaande acteurs, zangers en politici.
Als ware postmodernist geloofde Rorty niet dat je écht kunt weten hoe het er in het verleden precies aan toeging. "Verhalen over wat een natie ooit is geweest en wat ze nu zou moeten willen zijn, zijn geen poging tot accurate representatie maar een poging tot vormgeving van een morele identiteit." Met andere woorden: je probeert te worden wie je denkt te zijn geweest.
Het is bijgevolg bepaald geen detail wie je, als natie of partij, tot rolmodel verkiest. Gezien het blijvende succes van boek, film en musical en zijn verkiezing tot vijfde grootste Belg lijkt Daens voor veel landgenoten zo'n historische richtfiguur. Dat kon zeker veel slechter. Voorts spelen politici niet echt een rol op dat vlak. Naar de politieke geschiedenis wordt hier vooral verwezen om mislukkingen te memoreren (Leterme als replay van Tindemans' Egmontdebacle, de Franstalige burgemeesters in de rand als varianten van Happart, de ene kaakslag als echo van de andere). We cultiveren veelal het negatieve uit het verleden en vergeten ons te laten inspireren door het buitengewone dat in het land is gerealiseerd. Maar ja, hoe zou je willen dat een Vlaams socialist(e) zich beroept op Achiel Van Acker als hij of zij zich niet eens kan herinneren wat er op het laatste partijbestuur is besproken?
...

Racistische tolerantie? ( titel in De Standaard 16/01/09)

Gelezen:

In Le Soir:

…

La manifestation de ce 11 janvier marque un tournant dans l'histoire du combat démocratique pour la Palestine. Elle officialise la prise de pouvoir majoritaire des milieux religieux musulmans - hélas, pas les plus progressistes - dans ce combat qui fut longtemps, dans notre pays comme ailleurs en Europe, porté par la gauche laïque. Nous ne pouvons laisser sans réagir l'instrumentalisation de la cause palestinienne par les islamistes réactionnaires. Nous ne pouvons laisser sans réagir leurs banderoles et leurs slogans haineux, les drapeaux à l'étoile de David brûlés par des jeunes jouant aux Palestiniens dans les rues bruxelloises et... ovationnés par une grande partie de la foule.

...

In De Standaard:

...

Maar Sifaoui legt, zoals andere democratische moslims, de vinger op twee zere punten. Ten eerste worden de betogingen over Gaza gedomineerd door religieus-politieke organisaties. Slogans als 'Allah Akhbar' en 'jihad' en kreten van jodenhaat hebben niets met burgerlijk protest, laat staan met vrede of zelfs met de Palestijnen te maken. De Palestijnse vertegenwoordigster in Brussel, Leila Shahid, werd door dergelijke 'vredesbetogers' uitgejouwd, onder meer omdat ze 'westers' was. Op de Brusselse betoging van vorige zondag durfde ze niet meer spreken.

...

In De Volkskrant:

...

Nogmaals, waarom zwijgt de Arabische wereld over Darfur (300 duizend doden) en maakt ze zo veel kabaal over Gaza (ruim 900 doden)? Zou het er mee te maken hebben dat Israël huishoudt in Gaza, en dat in Darfur moslims moslims afmaken?
...

Meer kritische opmerkingen:

www.mohamed-sifaoui.com/

Liverpool, culturele hoofdstad.