How bright is the future?

Barack Obama in zijn speech:
...
Want we weten dat onze verscheidenheid een sterkte is, en geen zwakte. We zijn een natie van christenen en moslims, joden en hindoes, en ongelovigen. Wij zijn gevormd door elke taal en cultuur, uit elke uithoek van deze aarde. En omdat we de bittere smaak van burgeroorlog en segregatie geproefd hebben, en sterker en nauwer verenigd uit dat duistere hoofdstuk zijn gekomen, kunnen we het niet helpen dat we geloven dat de oude vetes ooit voorbij zullen zijn, dat de stammengrenzen snel zullen oplossen, dat naarmate de wereld kleiner wordt onze gedeelde humaniteit zich zal openbaren, en dat Amerika zijn rol moet spelen om een nieuw tijdperk van vrede te introduceren.
...

http://the-brights.net/

Geert Buelens in De Morgen van 21/01/09:
...
En kijk, gedurende de hele campagne klonk Obama als een achterneef van de grote nationale dichter Walt Whitman en zondag werden de morele moed en het inzicht van Lincoln geëerd door als links bekendstaande acteurs, zangers en politici.
Als ware postmodernist geloofde Rorty niet dat je écht kunt weten hoe het er in het verleden precies aan toeging. "Verhalen over wat een natie ooit is geweest en wat ze nu zou moeten willen zijn, zijn geen poging tot accurate representatie maar een poging tot vormgeving van een morele identiteit." Met andere woorden: je probeert te worden wie je denkt te zijn geweest.
Het is bijgevolg bepaald geen detail wie je, als natie of partij, tot rolmodel verkiest. Gezien het blijvende succes van boek, film en musical en zijn verkiezing tot vijfde grootste Belg lijkt Daens voor veel landgenoten zo'n historische richtfiguur. Dat kon zeker veel slechter. Voorts spelen politici niet echt een rol op dat vlak. Naar de politieke geschiedenis wordt hier vooral verwezen om mislukkingen te memoreren (Leterme als replay van Tindemans' Egmontdebacle, de Franstalige burgemeesters in de rand als varianten van Happart, de ene kaakslag als echo van de andere). We cultiveren veelal het negatieve uit het verleden en vergeten ons te laten inspireren door het buitengewone dat in het land is gerealiseerd. Maar ja, hoe zou je willen dat een Vlaams socialist(e) zich beroept op Achiel Van Acker als hij of zij zich niet eens kan herinneren wat er op het laatste partijbestuur is besproken?
...