Altijd iemands geliefde...

Terwijl overal de zestigste verjaardag gevierd werd van het einde van WO II, bezochten we het Duitse soldaten kerkhof uit W.O. I in Vladslo... een indrukwekkende ervaring, een ervaring die zeer mooi en juist weergegeven wordt in de tekst van Willem Vermandere's lied: In ‘t Praetbos buiten Vladslo,van God en mens verlaten,ligt de jonge Peter Kollwitz,in een massagraf van soldatenen ik ken geen vrediger wereld,van roerlozer bomen,geen schoner kathedrale,om te bidden en om te dromen.Je mag er ook nootjes rapen,of stilletjes mediteren,als z’op uw rechterkake slaanmoe’j de linker ook presenteren,daar komen soms kinders spelenen geliefden heel teder vrijen,want ‘t mos is daar zo zacht,om te slapen en om te schreien.Schaam je maar niet om je tranen,je mag daar ook nereknielen,en prevel de dode namenvan de dertigduizend zielen,ze kwamen uit Duitsland de moeders en de vaders in grote getallen,om zwijgend ‘t hoofd te schudden,‘ach mein Kind ist hier gefallen.’Voor al dat nutteloos sterven,al dat afgeknakt jong leven,waar is die God van den hemel,die ons hier vrede kan geven,waar zijn nu de dwaze officieren,al die leugens zo lelijk gelogen,niets dan versteende vadersen moeders diepe gebogen.In ‘t Praetbos buiten Vladslo,op dat massagraf van soldaten,staan nu Käthe Kollwitz’s beelden,van God en mens verlatenen ik ken geen heviger wereld,geen menselijker bede,dan die twee donkere stenen,die zo diepe schreien om vrede.