coglione!

en toch nog Italiaanse poëzie gevonden:

Wat staat de wereld mij aan!
de lucht, zijn adem!
de bomen, het gras, de zon, die huizen,
de mooie straten,
de maan die steeds verandert, de klimop tussen de huizen,
mij staat de ziltheid aan van de zee,
de zotte onzinnigheden,
elk glas gedronken met vrienden, de sparren in de wind,
en alle dingen Gods, ook de allerkleinste,
en de trams die langsrijden, de ruiten die glinsteren,
de schouders die haastig voorbijgaan, het hoofd gebogen,
de vrouw die je gevoelens in de war maakt:
daar is de wereld en hij lijkt te verwachten
dat je naar hem kijkt, dat je hem je oor leent,
want hij is er altijd, maar je vergeet hem zomaar,
verliest je in gedachten, valt in slaap…
Maar als de schaduw van de avond valt,
wat roept de wereld je dan, wat wordt hij groot
dan daalt die hemel op je neer in al zijn ware
schoonheid zonder schijn, zichzelf weerspiegelend,
en in je volheid verander je dan van kleur.

Franco Loi (2002)